En zo als alleen de tijd! alles inhaalt wat vergeten was, begraven onder zand en puin, bedekt met bladeren die door de meer als een halve eeuw winterse stormen een meters dik tapijt gevormd hadden, in je geest, is een mol omhoog gekropen, zijn pootjes naar buiten gericht, is gaan graven, heeft een opening gemaakt, waar in het verleden, weer tevoorschijn komt, het zonlicht verblindend voor even, weer het verleden aanschouwt, namen doet opwellen,zwellen vorm geven, ontdooien van de ijskap die gevormd was in de jaren, van vergetelheid, namen krijgen gezichten en sommige blijven vaag, omdat je ze alleen van uit je ooghoeken het waar genomen, vluchtig, echt niet slecht bedoeld, maar omdat het leven soms vluchtig kan zijn, zo als de dampen die opstijgen uit de pan met aardappel op het vuur, waar Gijs en holle bollen, voor gelezen werden op school, als of het iets te maken zou hebben, met wat je werkelijk bezig hield? En gezichten zijn verandert, soms onherkenbaar, die deel uit hebben gemaakt van je leven van toen, toen de wereld nog aan je voeten lag, die je uit radeerde met een zo nonchalant gebaar, dat wat alle nieuwe goden, zo eigen is, zo krijgen jullie gezichten weer een vorm, weer huid en vlees, zie ik weer die ogen, die glinsterde van het willen ontdekken, willen weten, de leergier, die zelfde leergier die mij jullie liet verlaten en we zijn niet meer zo als toen, ook ik niet, ik zou willen zeggen, we zijn beter geworden, ook al zijn we aan de buiten kant, gerimpeld, versleten, gekloofd als stukken boomstam voor de open haard, opgestapeld voor het vuur en wachtend op de dood.

Zo somber is het nog niet, zo wil ik jullie nog een keer zien, voor het bladertapijt zich sluit en de volgende winter bedekt het gat gegraven als bij toeval, wat alleen zo in mijn gedachten kon ontstaan, had ik niet die mol verzonnen, had ik niet de moeite genomen, om aan “toen”! Te denken, toen wij onzeker waren van wat ons te wachten stond of nog moest gaan komen, terwijl ik met mijn handen verder gravend, uit dat gat kruip, mijn schouders afveeg, met geheven hoofd, fier naar jullie uitkijk, krijgen mijn matte ogen weer die glas, zo als een dauwdruppel schittert in de zon, al hangende, aan die grashalm en op de achtergrond het spinnenweb, stilleven, landschap, schilderij, foto, die opgeslagen lagen in mijn herinnerring, aan toen wij jong waren, waar onze blikken elkaar kruisen, waar hoop was, en verdrietig maar waar ik werd geroepen, zo ook die blik naar jouw.