En zo op een maandag naar Pasen, schijnt de zon, de warme word als het waren mijn kamer in gegooid en brand op mijn schouders, terwijl ik de statistieken bekijk, zie ik dat er veel mensen zijn die vroeger niet verder gekomen zijn als strip-boeken lezen en het voor de rest van hun leven daar ook bij houden, dit natuurlijk ter ongenoegen van me zelf, die op zijn minst de aandacht verwacht.

Afijn het is de wereld waar in we leven, het besef dat tijd een kort begrip is geworden, de haast, gehaast, opgejaagd, geen tijd meer over, geen tijd te verdiepen in en zo heb ik straks geen tijd voor schrijven, de tuin die roept, de planten moeten in de grond, wil ik ooit genieten van een bord rijkelijk gevuld en voedzaam voedsel, maakt me gezond, terwijl anderen aftellen, die tijd die rest, zo vertelde het een brief mij vandaag, waar je geen strip-verhaal, kon bekennen, dus las met knikkende knieën, welk onheil stond te wachten, van een vriendin en haar gezin, gewoon een greep uit het dagelijks leven en dit terwijl ik schrijf de doden om me heen neervallen, nog niet gesproken over de moorden, die gepleegd worden, in razernij, nog niet gesproken over dieren en insecten, die omkomen of uit gewist, worden door en frees of ploeg, auto koplamp of ruit en wisser, terwijl de helm van de motorrijden schoon geveegd word en de lijken aan zijn lap of doek blijven hangen, zo als mijn woorden op dit witte blad-zijde, allang niet meer gemaakt van perkament en alles wat ik schrijf komt niet uit een strip verhaal, maar uit boeken, ooit gelezen, die strip-boeken heb ik ook gezien en met veel plezier, toch gaat er niets boven boeken lezen, al was het alleen maar om dieper in het leven van ons te kijken, geschreven door mensen zo als wij, natuurlijk enkelen uitgezonderd, die behept zijn met kennis en gaven.