De Paas-haas heeft het kippenhok bezet, de kippen waren al dood voor Pasen, op gevreten door allemaal enge beesten die rondlopen in de natuur, liefst s,nachts, als ik lekker lig te slapen of de hond van mijn aan getrouwde zoon, die een hond heeft die net zo slecht luistert als zijn baas, hij zou afstammen van een Pyrenese Wolfs hond, gekruist met een naar mij weten Lilliputter, want het heeft dan ook niets weg van een hond, een beetje achterbaks, niet dat robuuste, tros zijnde hond die ik ken als Pyrenese Wolfs hond.

Zo in het land der doden, waar ik grafstenen optil met liefde in de ogen, gaat de zoek-tocht door, bij gestaan door Ben, Elisabeth en Hans, mensen met ervaring, in het zoeken tussen mottenballen, perkament, en zo reconstrueren, we het plaatje van heden en verleden en het heden, de basis voor het verleden, is bijna rond, de rest laat ik aan een ander over.

My-Heritige is een site waar je terug kunt vinden, wie nou werkelijk met je verwant zijn en ook kun je dan zien hoe namen veranderen in loop der tijden toen alles nog met typemachine genoteerd werd en een luie ambtenaar in de hitte van de tropen dacht, waarom zal ik een ij schrijven als het ook zo kan,Y.

En zo verandert een naam, die aan komt met het vliegtuig in Nederland, dat blijft bestaan en dan die tak die naar Amerika verhuist en van der, naar, vander maken, niet erg als je maar dan beseft, dat aan de hand van het schrijven je weet wie, wie is, zo kun je de Indische lijn herkennen de Nederlandse en de Amerikaanse lijn.

Nu zijn er altijd lezers die denken, wat interesseert me dat? Nou mij wel toevallig, en nu had ik het gevoel met dat onderzoek, wat overigens nog lang niet ten einde is en nog lang op zich zal laten wachten. Dat ik in een mist wereld dook, zo uit eigen wil, als of ik een potje ging zwemmen in het diepen, geen grond onder mijn voeten, stil en ogen die over documenten glijden, herzens die verwerken de informatie, die dan als een kluwen wol in de knoop raken, poes er bij, een zooite en mijn vrouw die zeurt aan mijn kop, de hond moet uit gelaten worden, dus die geef ik haar een schop en de hond schopt de poes en van ellende, vlucht de poes in het kippenhok, die toch leeg is, voor dat moment en die poes liever als ik, het stinkt daar en de blubber, is net zo vies, als al die documenten die ik onder ogen krijg en of ik wil weten hoeveel zijn buur-man verdiende en wat hij verdiende en hoeveel belasting hij wel niet betaalde en hoeveel bekeuringen, nou! Dat heb ik maar na gelaten, weg gedrukt, met een been uit dat mist landschap, mijn grote teen, drukte die toets uit, want ik zelf was te lui, dit te doen, mijn hersens, die gingen aan de haal, die konden het even niet meer verwerken, ik vroeg gegevens en die werden me om de oren gegooid, zo,n honderd jaar, geschiedenis van mensen, van lijken en levende en nog gaan leven, zullen leven in de gloria etc, werd er gek van, nu gaat het me beter, dank U wel, voor het vragen, voor die schouderklop, want die had ik echt nodig, Ben en Elisabeth die daar gekluisterd zijn in hun kamer en ik kluister me met hun, vrijwillig, ik lijk wel gek, U had gelijk, begin er niet aan, maar nee ik moet weer zo nodig, ik moet mijn huid van mijn armen, benen en lichaam stropen en de mouwen ook, rond om mijn stoel ligt een huid afgestroopt, in een plas van bloed, daaraan bungelt, onder aan, mijn zwarte schoenen die geen zin hadden, mee te doen, je hebt altijd van die spel bedervers.

Met Ben en Elisabeth voel ik me verbonden, als of we gezamenlijk, naar Mars onder weg zijn en onder tussen elkaar informatie uit wisselen, zo van weet je dit! Of weet je dat! En ik wist niks en toen we weer landen in ons bed, wat daar heel toevallig in de hoek van de kamer stond, want soms staat het heel ergens anders staan, zonder het me te vertellen, tot gevolg dat ik languit op de grond val.

Dat is voor Ben en Elisabeth dat moment dat we rust krijgen, een voldaan gevoel, een blij gevoel, voor een lezer is dit natuurlijk moeilijk te begrijpen, dat je een vreemde, onbekende gewoon helpt, in zijn niet weten en daarom is dit speciaal voor hun geschreven, bedankt Ben en Elisabeth en ik hoop dat we nog een poos kunnen verblijven in dat land van mist en land van willen weten wat ooit was.