En zo beland ik boem, in eens in de Indische wereld en denk ik aan mijn Duits periode, waar een begin werd gemaakt, in de ondekkings reis naar je zelf, waar ik greetig de boeken verslond, wilde leren en weten.

Zo ook door het boek, ga ik op verkenning, als het waren loop ik terugwaards tegen het verkeer in, ik moet me haasten, voor het te laat is, voor de kans voorbij gaat, de aansluiten de trein nog net optijd kan halen, anders is het vervolg weg, zo kreeg ik een brief van Pelita, met een lijst die ik in moet gaan vullen, ik was niet bekend, ik was zoTotok, dat iedereen me over het hoofd heeft gezien, me vergeten waren, zo als ik vergeten was wie ik nu werkelijk was, waar ik vandaan kwam dat ben ik! nooit vergeten, maar zij, de Indische gemeenschap! Die had nog nooit iets van mijn bestaan geweten, als ik niet zelf aan de bel getrokken had en bij deze trek allemaal aan die bel, tot je gehoord word, je wilt niet zo Totok worden als ik? Ik was overgens blij dat die verf eindelijk na jaren, verdween, ook al werd, door zon gebrek mijn huid lichter en is de kracht er een beetje uit, uitgerekt, versleten, doch niet mijn zin om teschrijven, want dat leer ik van het boek, dat stimuleerd me, gekke waren belevenissen teschrijven, wat ik denk of meen tedenken, want in zo,n warboel raak je snel de weg kwijt, vroeger hadden ze geen Gps, moetsten we alle met een landkaart uit stippelen, nog voor je ging, nu ga je gewoon en komt aan op de goede plek, vroeger moest je vragen en in frankrijk sturen ze je altijd naar de verkeerde kant, als of ze er lol in hebben, nee in Frankrijk moet je niet vragen, als je wat vraagt zeggen ze toch nee, niet dat ik op wil stoken.

Straks ga ik dat boek verder lezen en laat me lekker mee slepen, als het waren liftend naar mij zelf, toe, geweldig, mijn bauwe ogen stralen gewoon, ik krijg goede zin, wat wat me het laaste jaar allemaal en mijn gezin is overkomen? Zou je zo de mistbank in willen duiken, hup de hele familie, maar dat gaat natuurlijk niet, trouwens daar is geen plaats voor en mijn dochter moet naar school en daar voor ging het zo goed opschool en nu? Stukke minder en zo zou je wensen dat je alles terug kunt draaien, dat kan alleen in mijn geest en daarom schrijf ik ook en waarschijnlijk omdat ik verlang na al die jaren bij een groep tehoren, een huis, liefst een kampong, als ik geen gezin had gehad, had ik allang mijn rugzak gepakt, maar daar heb ik zelf voor gekozen? Nee dat is niet helemaal waar, maar ik heb in het leven geleerd dat je, je gezin niet in de steek laat, niet laat vallen als een rotte appel valt uit een boom of uit de mand gehaald word en weg gegooit voor de varkens, die dan dronken worden.

Ik ben mijn gezin verschuldigt door die moeilijke tijden heen te komen, dat is wat ik geleerd heb.