Het is een foto zo weg gelopen uit het atelier van Rembrand, dit was onze manier van genieten, oliebollen, appelflappen, feest muziek, dansen, blij zijn, met elkaart, mensen uit alle winden van de aardbol, elkaar aanraken, weten dat we leven,de dag er na brak, twee dagen brak, bij komen van al het goede en dan denk ik aan jullie, jullie zo verweg, dan denk ik aan al die donker nachten, waar schimmen gevaarlijk dicht bij komen, veel dichter bij als dat je zou wensen, zelfs de vuurpijlen komen te dicht bij, het was geen spel, het is meenis, wanneer houden we daar mee op ? En de loopgraaf is zo lang, het zand raakt in mijn ogen, zodat ik slecht kan zien, mijn oren gespitst en ook de kogel in mijn geweer, was dat de wens die ik deed ? Was dat de wens voor het nieuwe jaar ? Waar mijn gezin huist, waar mijn geliefde woond en mijn kinderen zijn ? Terwijl ik uitkijk over de bergen om mij heen, gehuld in de mist, waar af en toe de zon door breekt en met de zon mijn hart, mijn borstkast splijt open de warmte treed in en geluk zaligheid doet zijn in treden, natuurlijk mooi gezegt en gedacht, toch is het zo, laat de zon nooit ondergaan, laat die warmte ons nooit verlaten 2016 mogen we daar iets van verwachten ?