Terwijl mijn verhalen minder spannend worden en het bezoek, mindert, daar in tegen mijn verleden naar boven rolt, waar de golven van de oceaan jaloers op zou wezen, haalt het verleden me in, met een tempo dat ik uit geblust lig op de bank, kapot, wat is moet zijn wat was, dat was en geen van alle is van toepassing voor mij, nog mijn gezin, nog mijn toekomst, terwijl de vogels los gelaten worden uit de kooi, de kinderen lol hebben en de hond dit aankijkt, van moet dat nou, ga ik terug in mijn jeugd, ver weg van hier, toen Nederland bevrijd was en ik in een kamp zat in Bandung, niet wetend of er eten zou zijn, of een gezin, alleen mijn zus die zich over mij bekommerde en het rode kruis, hoe kun je zoveel gaten hebben in je verleden, de kou van de landing, dat gezicht op het paspoort? En nu gebleekt en 65 jaar en nooit komt er een einde, waarom is bij mijn adoptie in1965 mijn rechten ontnomen, waarom hield ieder het zwijgen, waarom moet ik nu graven in het verleden?waarom hebben ze niet gelijk mij dood geschoten, zo als zij deden met mijn echte moeder, waarom ben ik de gene die zoekt en vind en wat je vind breng je naar de politie, dit laatste doe ik niet, om dat het hen niet aan gaat, ik heb eerste schrijven van me terug gelezen en gevonden op internet, terwijl ik heel iets anders zocht en zo draai je dan in een rondje, tot je dol word en het dan ook niet meer weet, waarom moet je betalen voor informatie waar je recht op hebt, waarom moet je zwemmen in het ondiepe terwijl je geen diploma hebt, dit laatste klopt niet want ik heb ze allemaal, toch vind ik dat ieder mens gratis recht heeft op de informatie die beschikbaar is, waarom hebben ze me nooit op mijn rechten gewezen?, als kind en later als volwassenen?

Wat bezield een overheid een kind te ontnemen, wat al ontnomen was? Wat stelt die kinderbescherming dan voor? Wat houd het in? Een kind beschermen voor zijn verleden? Dat werkt niet, een kind zal altijd opzoek gaan, op zoek waar die vandaan komt, niet nu, maar morgen of later zo als ik, niets kan een geest tegen houden in zijn verlangen naar eens, ook al is hij verstoten, geslagen, geschopt, bijna vermoord, de wens te weten, steekt altijd de kop op en daar bestaat geen grens, geen datum of tijd, dus bij deze verzoek ik de regering, informatie door te geven zonder betaling, zonder wachtlijsten of afspraken, men weet de mensen te vinden, we leven in 2015, opheldering, zo zou een programma moeten heten, bij de overheid en natuurlijk vergt dit veel werk, dus! En bij deze dank ik de overheid dat ze toestemmen in mijn gedachte op dat niemand, daar door heen hoeft wat mij overkomt.