Wat zullen we eten vandaag, vraag het de groenteman, die niet meer aan de deur komt, dus blijft de supermarkt over en de slager, hier tijdens de maaltijd vragen we ons af wat we daarna gaan eten, de laatste maanden zit daar een beetje de klad in, gelukkig heb ik sotto blokjes gekregen met kleefrijst, dus dat belooft voor morgen een lekkere maaltijd, vanavond diepvries kabap, gewoon op brood, sla en tomaten saus en knoflook mayo en sambal, vanaf overmorgen gaan we, weer echt eten, boef Bourgogne, met aardappels en vette saus, lekker prakken en na het eten even er onderuit.

Mijn vrouw was naar de foto club geweest, dus lekker rustig in huis, een rit naar de stort, waar ik – mooie stoelen vond als nieuw uit de jaren 1955, dus weer een aan winst voor het atelier. Want voor mij hoeft niet alles nieuw te zijn, zeker niet als je het toch kwijt raakt en denk ook als je ouder word, het minder belangrijk is waar je op zit of aan zit, ik zit trouwens toch weinig, alleen, als ik aan het schrijven ben, ik loop graag, soms zit ik me zelf in de weg en begeef me dan op straat of in een dorp en kijk alles zo aan, mensen als bezigen bijen, als mieren krioelen en dat gaat wel eens fout een botsing, een erge botsing met doden, een gebroken arm of been en soms in een rolstoel beland of ziekenhuis, tot verlamming toe, de dood die om de hoek kijkt, toeslaat waar je het soms niet verwacht of juist wel en zo merk je langzamerhand dat je ouder word, nog niet in de spiegel, daar heb ik mazzel mee, mijn spiegel geeft alleen de rimpels weer en de grijzen haren trek ik er uit en doet me beseffen dat ik ooit eens een haardos had waar je U tegen zou zeggen en in mijn auto ligt op de bekleding en vloer uitgetrokken grijze haren die ik een keer per maand opzuig, als of er niets is gebeurt en tijd niet bestaat, als of de jonge god, het Griekse land nooit verlaten heeft en Pompeii nooit vernietigt was door natuurgeweld en de wereld om ons heen perfect zou zijn en dit laatste is dus zeker niet waar, het is dus niet mijn complex, wat ik wel altijd had gedacht, als of het mijn schuld was dat de wereld in honderd loopt en zo werd het me wel altijd verteld, wat de vraag op roept wat is van hen geworden? Die het zo goed wisten, van binnen weet ik nu, dat ik voor geen geld zou willen ruilen, met die rijken, geluk koop je er niet mee, laat staan gezondheid, wat gaan we eten morgen?