Terwijl Nijmegen wandelt, heb ik mijn kleine teen gebroken, die bleef haken achter een bank, klapte zo op zij en met een andere klap sloeg ik hem terug in gelid, was het niet de drank, dan was waarschijnlijk een gil uit mijn mond gekomen, nu slechts een gemor en verdomme wat stom, gedachte door je hoofd, zo al alles in het leven gaat, verging het ook mij, niet voor handen van verband, nog doos, kwam de volgende morgen een vrouw dit brengen aan mijn deur, dus snel gewikkeld, die voet, de pijn werd er niet minder om en nog steeds kijk ik argwanend naar beneden, gerust gesteld dat, artsen heel knap zijn, dus bij amputatie, het leven gewoon door kan gaan en zo ben ik een week later, niet heel gerust, maar denk dat de loper in Nijmegen ook bezorgt naar hun onder stellen kijken, het leven is mooi, de tuin minder en het dorp ook, bijna geen kip te bekennen en daar ik de aardappels niet kan verkopen, schenk ik ze van ellende maar aan het kasteel, dat gezin is ook mager geworden en voor mij maakt het niet uit, mijn vrouw had weer eens teveel gedronken, dus deze dag is naar de knoppen, mijn dochter word zo bruin, dat ik meer op een melk fles ga lijken, de lach op haar gezicht maakt alles goed, ze speelt en geniet wat wens je meer als kind en dan denk ik weer, waar was dat voor mij en dan sluit ik mijn gedachten, een ijzeren slot er op, verval niet in toen en zie hoe mooi het leven is, als dampen van het asfalt stralen, als foto,s met tegen licht genomen worden, overigens slechte opnamen, van Gelderland, daar hadden ze even bij na moeten denken, of een meer vakkundig iemand moeten nemen, te prijs van ondeskundig is altijd te hoog, zo hoog als mijn been, die ik neer moet leggen om de zwelling weg te werken, omdat ik geen rust in mijn kont heb, zal het gezwel blijven waar het is, onder in die voet, terwijl ik de doedelzakken al kan horen spelen en wil dansen op de maat, al die trotse mensen die over de streep gaan, de vierdaagse, Nijmegen, je kunt zeggen, was ik maar daar!