Een drijgende lucht, zo boven de toppen van de bergen, dat voorspelt niets goeds, terwijl mijn handen de nieuwe aardappels uit de grond vissen en een verdwaalde pad, tevoorschijn komt, vererget over het ontwaken, bij de velle zon die doorbreekt en mijn greep, die hem ook in zijn greep heeft genomen en donder de pad op zij waar die haastig weg springt in de beschutting van meters hoog gras, het moet wel op een jungel lijken zo als mijn oog zo kijkt, ineens zie ik duizenden monsters krioelen, de sla die ik snij heeft vlees in de vorm van slakken, waar nog geen kruidenboter aanplakt, zelfs peterselie ontbreek in mijn tuin, zo ook aan de slak, waarvan ik het huisje knak tussen mijn vingers, heel perongeluk, ik wist mijn eigen krachten niet, terwijl de naakte slak een heen komen zoekt, geef ik de rest van de sla aan de kippen, die weer blij zijn, want dat betekend dat ze beter kunnen schijten, terwijl ik hoopte op meer eieren, ik ben weer blij, mensen lezen wat ik schrijf, ook al schrijf ik gekke dingen, dingen die niet kunnen, misschien weten jullie el, dat ik jullie nodig heb, zodat ik het gevoel heb niet totaal verloren tezijn, na alle mislukkingen in mijn leven, terwijl de aarde opdroogt waar ik net spitte en in een oogwenk alles verandert, groen is niet meer groen, maar dorre kleuren laten een spoorachter, als of de wereld teondergaat, een slechts klein stukje van de tuin en als je dan een week later komt, dan herleeft, het weer, het is net als graven, nog dieper, nog sneller tot de aarde naast je voeten beland en je niet verder kunt, hoe koppig je ook door zet, terwijl je herzens het niet helemaal kunnen begrijpen, zo ben ik blij dat ik dat gat niet heb gegraven in mijn tuin, voor je het weet stort je met je tracktor neer of donderd er in, met sakken, sla, aardappelen, hond, poes, kater, de hele santekraam, bierblikjes of flessen, regenwater, verzuipen, gered door de reddingboei, gelukkig een koord er aan en aan de anderekant van dat koord, krachtige mannen handen, die trekken je er uit, terwijl hun laarsen diepe sporen achter laten in de klei, je hoort het gezuig van rubber, water en aarde, zo als je vinger in je kont, bij gebrek van wc papier, wat wel eens voor kan komen, was het maar in het bos, dan kon ik een blad gebruiken en die bladeren zijn ook goed voor de tuin, alleen heb ik geen bomen om die tuin en om die nu uit het bos tegaan halen, nee laat maar zitten, zo zat ik in die kuil en als ok over die rand kom daar bovenn ben ik blij, hoe kom ik aan die gedachte?ik heb helemaal geen kuil gegraven, de tuin staat er mooi bij, een oerwoud, dat wel.