Zo als alles kunst is en het een kunst is op een vinger telopen, terwijl je er tien hebt normaal gesproken even in de lucht springen en dan op die vinger staan een kleine moeite zou je denken, ik heb jaren er over gedaan en het is me nooit gelukt, dit viel me tegen van me zelf en kwam tot de slotsom dan niet alles kan, natuurlijk was dit een tegenslag in een mooie gedachte, die daar ergens in mijn hersen pan geboorte kreeg, op welke leeftijd weet ik niet meer, zo lang geleden was het ontstaan en zo had ik vele gedachten, die het daglicht nooit hebben gezien, die al terpletter vielen in de ijlehoop, tegen beter weten in en zo stapelde de teleurstellingen zich op en zo ben ik dan schilder geworden, als toch niets kan, dan kun je gaan vechten met verf en dit laaste, dat was beter als op een vinger staan, de ruimte die daar op je pallet onstaat, terwijl het twintig keer groter is als je hand, die ruimte maakte alles goed en zo ben ik meer als veertig jaar bezig om die kleuren temengen en van die kleuren, niets temaken, het geheim daar van is gewoon en simpel, je plakt als het waren, tegen het doek klodders verf en je gaat gewoon uit van niets en dit laast is de valkuil, want als je niets wilt maken, mag het ook niets zijn, ook al bedenk ik dan een naam, dit doe ik meer om te onderstrepen dat het niets is, want iedereen kijkt me aan en zegt hoe bedoel je dat en op, dat moment moet je als het waren in mijn gekke hoofd kijken, als of het die van jouw was, als of die verfklodders door jouw op gebracht werden, met de zelfde gevoelens, van niets en daarom kan el klein kind mijn schilderijen na maken, dit laaste is ook goed, ik nodig iedereen uit, wat dat betreft heb ik hoop in het niets, zo kijk ik elke dag om mij heen, vandaag naar het westen, waar mijn fototoestel die twee planeten niet kon pakken, natuurlijk was het een mooi gezicht, ik bekeek de opnamens, het waren opnamens van het niets, dus begrepen en dit alles terwijl ik terug kom van de eerste hulp en de benzine raakt op, de poezen schreewen om eten, de hond vreet alles voor hun op en ik zit te schrijven en weet niet beter en verlang naar een klodder verf, de kleur maakt niet uit, ik zou mijn neus er in willen stoppen, misschien wel mijn tong en als het u toch niets uit maakt mijn kont, zo dat het doek als wc papier dient in het totale niets geschijt, waar het proet proet pruttelt en ik ook en met mij al mijn doeken, waar de verf afdruipt, terwijl ik boeken lees waar de haren van overeind gaan staan, de angst toeslaat van de wereld waarin we leven, terwijl het mij slechts om niets ging.