Natuurlijk alls je alles zo door leest bestaat er geen lijn, in wat ik schrijf en dat wil ik ook zo laten, wat moet ik anders, weet niet eens wat ik aan het doen ben, vergeet niet, dat in wat ik schrijf verweven zit de waren geschiedenissen van wat ik mee gemaakt heb, om me zelf te beschermen wijk ik vaak af van het onderwerp, zo niet zou ik ter plekken in tranen uit barsten, was het niet voor mij dat wel door het verhaal van een ander, natuurlijk is het bezopen dat die leiding van een dorp verder op niet aan gelegt mocht worden naar mijn hondehok, weet je wat dat scheelt aan vervuiling, koste besparing? hoef niet elke dag wijn in te gaan kopen dant is zeven maal zeven, maal vier en dat maal twaalf en een beetje, daar alleen van, van dat beetje van de eikels om ons heen, die niets snappen, kun je een hoop wijn kopen, nu had ik andere gedachtens waar over ik wou schrijven, zit mijn vrouw er weer door tekletsen, weg is alles, dat terwijl de vogels gewoon door gaan met hun gezang en ik omzijl lieft de moeilijke woorden anders overbelast ik mijn brein, die liep vijftig jaar geleden al op tilt, heb nog even aan het radboud,gevraag of daar iets aan was te doen! helaas, dus zo moet ik leven met een simpele geest en schrijven, dit laaste komt goed uit, daar door kunnen mensen mijn stukken lezen, want ik heb daar vaak moeilijk mee, soms weet ik niet eens wat ik geschreven heb of er mee bedoel, dus de vertaalster kan haar lol er op, haar zie ik binnenkort, dan boeken we een tafel, zo midden in Montpellier, dicht bij een fontein, op dat de water druppel verkoeling brengen, op de salade, zodat deze druppels, de slakken tot leven kunnen brengen en dan via mijn bord een uit weg zoeken, ik heb dan ook, omdat ik weet wat komen gaat,stop ik van die haring vlaggetjes in het tafelkleet, geprikt, zo dat die slakken weten waar de uitgang is! en dat is niet leuk, want terwijl ik die ontsnapping roete uitstippelde, keek over mijn rug een meeuw mee, dit laaste wist ik niet, die geniepert had van uit de goot, van het gebouw daar boven, mee zitten gleuren, zo over mijn schouder, dus wat gebeurt, op die ontsnapping roete, gaat die meeuw met zijn bek open net iets onder die tafel zitten, bek open en hop de slakken zijn verkocht, een harde slik is hoorbaar, niet voor mij, wat ik ben druk in gesprek met de vertaalster, teminste als jullie op gelet hebben, meester blijf bij de les, terwijl mijn gedachten, maken dat ze weg komen, wat heb ik een hekel aan opletten, kan niet eens op me zelf passen, laat staan mijn zus of broer, laat staan de hond of kat, slak, tafelkleed, terras, in een volle stad, waar iedereen wat moet, dat heet, moet, moet, maar dat kan op zijn Frans ook schaap of lam betekenen dus ik weet het ook niet meer, behalve dat ik weet dat die slak het niet gered heeft en mijn vraag aan die vertaalster is ook niet zeker, zo als alles onzeker is en zeker hoe ik leef, ik leef van dag tot dag, dus misschien is het beter dat alles af gelopen is, dat is zeker, dan weet je waar je aan toe bent, op dit moment weet ik zeker dat die slak, niet is, maar wel dat straks zijn lijk over Monpellier uitgesprijd word, terwijl die meeuw scherend over het plein gaat, zijn poepgat open doet, zo als een bombardement ooit uit gevoerd boven Berlin of Rotterdam en flap,plop poepert en arm persoon die die witte klets in het gezicht of oog krijgt, getroffen midden in de roos.