Zo werd ik vandaag aan het denken gezet en daar heb ik een hekel aan, net zo als aan werk verplicht, zo als ik hekel heb aan alles wat moet, wat gedwongen word van hoger af, wie zijn zij, moeten zij niet pissen of poepen, ik wel en ik heb daar plezier in, graag kijk ik naar achteren en ben opgelucht, dat is weg, weg gespoelt, door water, zo als wij vroeger de fles gebruikte die naast de wc stond en dan keek ik naar mijn vinger en keek ook naar de wcrol er naast, die verwarring die in je hoofd plaats vind, meestal een donkere ruimte want het moest vooral niet veel kosten, waar je even verblijf, waar afval het bewijs was van een feest of maaltijd, terwijl ik op de bodem die lindworm zach lachen, een soort knipoog die alleen bij een lindworm past, de bril die kleeft aan mijn kont en klapt terwijl hij neer komt en stuitert en ik denk dit is goed afgelopen deze keer, ik kies voor het wc papier  een natte kont lijkt me niets, misschien ben ik gewent aan de luxe en niet waar ik vandaan kom en ook mijn kont, niet mijn stront die verlaat het kanaal in zo,n tempo dat ik het niet eens bij kan houden, het lucht op dat kan ik je verzekeren en zo loop ik naar buiten, kijk om me heen de lucht om me heen ruikt bedorven dus loop ik verder, zelfs de vliegen verwijderen niet en om de hoek zie ik die pieren leunen tegen de heg, heel brutaal, had de nijging de politie tebellen, maar dacht laat ze maar die komen later in een ander hoofdstuk en dat was waar, nee voor de rest was het rustig, wel kwamen mensen met problemen en dat doen ze altijd als ik denk dat het een leuke dag gaat worden, niet dat ze me storen, maar het geeft me weer de gelegenheid een glaasje tedrinken, hoe meer ze vertellen, des temeer ik ga drinken om tebegrijpen wat ze zeggen en zo praten mensen tegen mij als of ik een spiegel ben, ik besta niet eens ik ben een glas wijn niet meer, een oor, niet eens een ring er in of aan, bungelend, schitterend in de zon, mits het een diamand bezat, natuurlijk schitterde deze tot hij gestolen werd en duister intrad en ik trad naar voren, heel naakt en vertelde wie ik was en kwam doen en mensen klapte, keken me lachent aan en waren gelukkig zo als ik ook was en wilde, vooraltijd blijven, maar er trok iets, veel harder dan ik toe wou laten, het verscheurde me als het waren, in twee,drie of vier, vijf, zes en ga maar door en het ging door, het hield niet op en mijjn wegen, werden zo lang, nog langer als dat ik kon tellen of dacht, nog langer als mijn benen, nog langer als mijn schoenen gingen en heb nog spijt dat ik jullie heb moeten verlaten, maar een roep van de natuur is sterker als mijn wil teblijven.