En soms moet je afwijken van de regel en dit laast doe ik niet voor niets, dit is de vrouw, de moeder die me alles gegeven heeft en ook haar man, dit zijn mensen die geen kinderen konden krijgen en mij in de armensloten, uit een greep waar ik niet los van kon komen, maar ondanks al die liefde, konden ze mij niet behoeden voor wat was aangedaan, het kruit was al aangestoken, de wind hielp een handje mee, de eikenhoutenbuiten kant glimde nog en ook zo het lont, dat statig, nog omhoog keek, terwijl de glinsters er afvlogen, als sterren in de lucht en ik was beneden op de vloer met van wat ik dacht op bijde benen, het was niet zo ik liep op mijn knieen, tesmeken naar liefde en aandacht en dat kreeg ik toen, zoveel dat ik er niet goed van werd, je moet ook niet overdrijven en dit merk je als je zelf kinderen hebt en een kinderhand behoeft niet veel, maar een kind opgesloten in zijn gevoelen, is erger is een noot, die zo hard is dat het terplekken verandert in een kokosnoot, nog erger drie of vier en die bast daar is geen ketiingzaag tegen bestand en die had je toen ook niet, des te erger, zo als ik pas later begree,p haar liefde voor mij, met haar kon ik praten en natuurlijk in mijn straatje, want waar wij woonden toen, hadden we slechts een weg en achter een pad, die naar het onbekende voerde, maar liever gaf ik het brood aan de eenden, die er niet waren, maar wel een gijt of koe, daar gaat het ook niet om, je moet wat zeggen anders word het stil en zo klepper ik wat aan, mensen worden er ook gek van, dan troost ik ze en zeg je bent niet alleen?Dat een vreemde vrouw je liefde geeft nog net geen borst en dit laaste is jammer, mijn gemis is noot op gevult, slechts later, met zo veel borsten dat ik niet eens weet welke de eerste, tot dat ik in de leegte grijp, zo als baby, kleine knuisten, vergeefs in het lucht ledige en de schreeuw van honger, geuren, warmte, die donkere speen, waar het melkkanaal onder een loep gezien, de zee zou wezen waar de robben een bad nemen, of iets anders, misschien wel eten, tewijl die speen uit mijn mond word geslagen en die zeehonden gewoon door gaan als of er niet is gebeurt en gelijk hebben ze, pik hun het eten toch niet af, dat doen de vissers wel, voor al die heel inhalerige, grote boten, als of ik verlang naar een reuze tiet en wert die speen het Sueskanaal waar ik net niet op kon komen of dacht hoe schrijf je dat ook alweer, terwijl mijn kleine vinger in dat lucht ledige rond graaien, als je dit graaien kunt noemen, voor mij is het meer de eerste bewegingen van een kind, zijn om geving te ontdekken, nou en daar is het dus begonnen, als een kinder hand geen grip vind of heeft, als die kleine vinger bot vangen, dan gaat er een singnaal naar de hersen en dan slaat alles op tilt!, dat is als of er een filmrol, zo uit de kamer gehaald, van het toestel natuurlijk en daar komt licht bij, alles naar de verdommenis, nou zo zag het er uit met mij en daarom ben ik nooit iets geworden, van wat ik toch al niet mocht wezen zijn of blijven of had willen worden ,misschien gedacht, gehoopt en de stront licht er dat weten jullie en ik er naast misschien mijn hooft en die vlieg rond mijn neus en die made er naast en jullie er bij wat een mooi schilderij en als die leraren en vrienden en mensen en geen vrienden en zijkers en luiers misschien mogen de vuilnisbakken mee doen en het kanaal ook, die uit mond, weet ik waar en mijn mond zonder liefde en mijn piel overwerkt en hersens ook, help ik verzuip, maar niet werkelijk, niet heus, en alles wat ik beschijf is niet wel waar, waar en niet misschien heb ik me alles wel in gebeeld zo als een beeld ook maar staat tekijken naar waar ze het neer zetten, misschien voor mijn moeder en dan haar streng aan kijken en zeggen, geef die tiet, geef dat kind waar het omvraagt en laat dat kind niet een andere weg belanden, maar misschien had het zo moeten wezen, dat zou je kunnen denken, maar voelt andes, als je begrijpt wat ik bedoel, slechts een moment in je leven en voel je dan even Indo?