En dan heb je schugterige mensen, die niert weten wat ze moeten zeggen, zo als ik eens was, ik weet wat jullie voelen of zeker niet voelen, zo als ik niet kon voelen, die leegte geen woorden, laat staan een begrip, mijn gezicht had die vebaasde uitdrukking, die Jos van oost zuid west zo grappig vind en ik vind niets ik ben nog steeds verbaast, ik ben verbaast dat ik zo ver ben gekomen en nog zal gaan, als of ik de rivier tegen de stoom in zal gaan zwemmen en denk aan Mao, maar die zwom niet allen en was gek en alles om hem heen, dus weer had ik het gevoel, niet anders tewezen als jullie terwijl jullie dachten, wat ik al was vergeten en hoopte tevergeten en het lukte niet, het drijfzand zat in mijn neus en het snot maakte het nog erger er was geen ontkomen aan, ik dreef weg ook al probeerde ik de stroom de andere kant uit tekrijgen, maar tegen de berg op is dit gewoon onmogenlijk, zo als mijn hele leven geen kans had, behalve tussen de mislukkingen in datis dus ruim en wat daar van overbleef, de schamele resten van een skelet, nog klapperend in de wind en een botje zo viel ook mijn geest, die viel op alles, om het maar goed temaken, om de zelfde reden wat er misschien nog geheeld kon worden al was het alleen voor het aangezicht, wat al geschonden was, waar de brand plekken zwart kleurde, terwijl de huid los liet en de  rose  kleur de overhand kreeg en ik kreeg niets ik kreeg wit een maatpak, wit, niet eens mijn keuze, waarschijnlijk mode voor een indo van niet ons, kijk hoe mooi, al praat en denk hij anders, zo als een aapje op een stokje, dat stokje van een dirigent die wil beheersen en gelijk heeft, ik zou dat ook willen en heb dat gedaan, er viel niet meer tespotten, nog met me zelf, die spiegel keek me aan en ik verbrak die, in duizend stukken en pakte de bezem, want het moet wel netjes achter gelaten worden daar in Holland en zeeuwsmeisje keek me ook aan en mijn vingers zijn nog glad van haar boter en wat ben ik er mee op geschoten? de enige schoot ,die ik heb gezien zijn van mijn nep ooms en tantes en al die nep om me heen, zo als alles nep was, behalve mijn nep verhalen die werden werkelijkheid, zo als ik werkelijk werd in gedaantes, waar een spook, zou schrikken en weg vluchte in de bergen, verboregn achter een boom, misschien in een hol of gat, bedekt met mos, waar het slijm afdroop, zo als de bek van een leeuw, nog voor die een prooi gezien had, maar nog niet op zijn bord en gelukkig hebben ze geen borden om van te eten want anders zouden we afwasmachienes neer moeten zetten op de savanne en dat ziet er niet uit, zo als ik er niet uit zag in Holland.