En zo kwam ik met twee benen op de grond, het was even door de knieen gaan, want het gaf een klap! na vijfentwintig jaar en nu bedenk ik dat het een derde van mijn leven is, nooit bij stil gestaan, ik heb zo lang stil gestaan, dat ik kraak, bij elke beweging ik lijk meer op een robot, ik wankel ook een beetje, van die schuchtere bewegingen een beetje gansachtig, daar moeten mensen om lachen, ik niet, ik vind het vervelend, weten mensen waar je door heen gegaan bent? ja achteraf zeggen ze dat had ik ook gekunt, nou wat let je, ik hou je niet tegen, wat ik geef je een zetje, ga maar, ik heb het allemaal gezien en beleeft en was het maar nooit gebeurt was het maar nooit nodig geweest, was ik maar nooit geboren had ik maar nooit bestaan, dan had ik niets om me voor hoeven teschamen, zo als ik me ooit schaamde voor slavernij, handel en afslachten van mensen, kannonnenvoer, winst bejacht en de paradox van het leven, de zelfde paradox als in mijn hoofd als in mijn schrijven, woorden en zoek nog steeds naar woorden die het paradox tegen kunnen spreken en dan ben ik weer gevangen, zo als ik nu als een robot loop, was ik maar een eend dan kon ik weg vliegen, ik zou de tijdklok onder weg onklaar maken zodat ik niet elk voorjaar of najaar weg moet, ik zou me zelf bevrijden en met mij al die anderen en de wereld werd anders, die mist trok op, die eidele hoop ook en ik stort ter aarde neer mijn vleugels verbranden en mijn kont ook, die is zwart en rookt nog na, heb nog massel dat ik leef, is dat waar? mijn verbrande kont kun je ruiken, mensen om me heen knijpen de neus dicht en kijken me aan? als of ik iets aan heb van hun! snap je wat een raar gezicht? ik snap niets meer, maar waarschijnlijk is dat de bedoeling, van weet ik wie, ik zou die tijd klok onklaar maken, saboteren, kapotslaan, vermosselen, zo als ik vermosselt ben, eigenlijk ben ik plat geworden, zo plat dat ik tussen een spleet door kan en exray ook overboort, dit is goed voor me zelf, want die stralen zijn niet goed, al hebben ze die op mars in overvloed, soms was ik me daarin, een beetje onder de oksels, een spetter hier en daar of gooi water naar een ander als die er is anders laat ik dat natuurlijk, ben niet helemaal gek en dit laaste moet ik me zelf ook in praten om het te mogen geloven, dat het niet zo is, wat? wat is wat, ik draaf weer door daar kan ik ook niets voor, was ik maar een paard, want die hebben recht om tedraven, soms springen ze zelfs in de lucht, samen met mij, maar meestal kijken ze nog niet op naar me en laten me links liggen, vervelende paarden, kan ik er wat aan dien, vijfentwintig jaar is niet niets, moet je aan een klein kind vertellen over vijf en twintig jaar, die zal je aan kijken en zeggen geef mij maar een boterham, en gelijk heeft dat kind.