Ik weet het niet meer precies, was ik elf of twaalf? het maakt niet uit, wat wel kwam uit mijn kont was een worm, van wel een meter lang, opgerold, wit van kleur, als straf voor al mijn eten, dagen jaren van vullen die maag met eten, tot de dag kwam waar op ik naar de wc moest en als of het moest draaide ik me om en keek wat er uit mijn gat was gevallen en schrok!, verbaast, dat zeker, daar had ik wel eens van gehoord een lindworm, maar dat in mij, nee daar had ik nooit aan gedacht, als het waren heeft die wurm mijn bilspleet gepasseert, zonder tegen stand, blup in de pot, geen wonder dat iik nooit aankwam, geen gram, geen ons, dat op gerolde gedrocht, bewoog niet echt, spartelde niet tegen, als of het daar moest wezen, op bestelling, de juiste tijd, je snapt ik heb het snel weg gespoelt, weg was het als of er niet geweest was, bedachtzaam ging ik de volgende dag kijken of er misschien nog meer wormen waren, want je weet maar nooit!misschien was mijn buik vol van dat al, het heeft me niet weer houden, voor tegaan met eten en dikker ben ik er nooit op geworden, dus het is niet de schuld van die worm geweest, die tijdelijk mijn lichaam gebruikte als schuilplaats, zich met mijn darmen vermengde, gekronkelt en langzaam zijn greep verliest en uit gepoept word in dat koude plee water strort, die elk kruipen verlamt, misschien had ik mijn vinger in mijn kond moeten stoppen als ik geweten had wat gaande was, misschien had ik hem kunnen voelen, misschien had de wurm me gekust, als bedank voor de uit gestelde dood, misschien was die ontsnapt uit mijn mond, terwijl ik lag teslapen, via het laken op de grond, door een kier een spleet van stenen of hout, ontsnapt naar buiten in de tuin en verder weet ik het niet,maar dat al mocht niet wezen, zie je het voor je dat gapende gat van de wc en daar midden in die worm, glad van kleur een beetje slijmerig en dan die kleur van stront er omheen, tussen bruin en groen, gespikkelt, de kleur van pis er naast, laat staan de geur die opsteeg, de damp van verrotting, geperst uit mijn maag waar ik mee rond liep misschien wel twee dagen, misschien langer, ik weet het niet meer, als het waren droeg ik een wezen in me een vreemd wezen dat wel, paste goed bij me, mijn geest, mist en een raar wezen, toch moet ik wel bekennen dat ik op gelucht was, dat het mij verliet, zo als alles mij verliet en verlaat en nog steeds doet als of een worm door mijn vingers glippen, zo als het leven voorbij glijd, ongrijpbaar, terwijl ik het vast wil houden, omarmenen, kussen, lief wil hebben en dat terwijl ik bijna niet weet wat liefde is of betekend of hoe je het schrijft, zelfs de inkt van mijn pen gaat er vandoor, zo als de muziek door mijn oren verdwijnd, naar weet ik waar ik liep er een poosje achter aan, kijken waar heen, nou gaf dat snel op, onbegonnen werk, geen doen, het is makkelijker een ringworm in de wc tevinden, dat kan ik u wel vertellen