Drink mijn wijn, dat roep herrineringen op en aan de kijk cijvers te zien, moet ik gewoon fout schrijven, zo als school als ik op de gang moest staan met zangles of welke les dan ook, uit mijn periode als portier, stond ik ook in de hoek, hield mijn hand op en kreeg geld, werd zelfs bedankt voor de fijne avond, dat lukte opschool niet, denk dat de school me daar express neer zetten, iemand moet die school bewaken en als zoon van een soldaat, wat een smerige streek is dat toch, ze vragen en verlangen iets van je, waar van ze bij voorbaad al weten dat je het niet kunt en op de gang er mee, dit is mijn derde glas wijn en nu pas snap ik het,  57 jaar later, valt dat kwartje en een vriend je kunt nooit een kwartje worden als je voor een dubbeltje geboren word, die zal die woorden in moeten slikken, terug nemen, vriend Maick, hou toch wel van je, je bent en blijft mijn oude vriend die al dat geleuter van me moest aan horen met je vrouw Noor en denk aan jullie ouders, die er niet meer zijn, daar was altijd plaats voor mij, daar mocht ik ruim opscheppen, zo wel aan tafel als met de mond, ja de moeder van Maick, die liet zig het kaas niet van de boterham af halen, dat was me een tante, maar wel heel lief, dat was in de tijd dat Nijmegen nog Nijmegen was, toen hadden ze straten nummer gegeven, om het makkelijk te maken, wat een ellende als je moest zoeken, nee geef mij maar die straat namen en het liefste Indische straat namen, zo dat heel Nijmegen weet wat we doorstaan hebben voor we er kwamen wonen en hoe moeilijk het was vrienden met jullie teworden, oke het is gelukt, toch had ik het graag anders gezien en met mij vele, die kwamen van zo ver, waar onze ogen dingen hadden gezien die jullie vergeten waren, die alschoon geveegt was, zo als de straten maandags na de markt en waar je dan afzakte naar de Bongo Bar van Adje en ik jullie koffie gaf, zo,n blauwe aap, Adje was een soort vader voor me, heel bezorgt en had geld genoeg voor mij, mijn handen werden gevult zodat ik geen gekke dingen hoefde tedoen om te eten of drinken en de mensen van de markt waren gul, daar kan ik niets kwaats over zeggen, misschien zagen ze aan mijn ogen, het verdriet, het verdiet die zij op een andere manier ook kende herkende in die blauwe aap, die kroeg vlak naast de gebommedeerde huizen, ooit een parkeerplaats, ooit de Kelders van Pa van Boxtel en omgetovert tot een hoekig wooncomplex waar ik voor straf nog niet wil wonen, vele andere wel en dit is maar goed ook anders kregen we nieuwe krottenwijken, dan zouden de Duitsers opnieuw moeten komen, zodat de Engelse of Amerikanen het per ongeluk of express van uit angst de bommen op los gooide en maakte dat ze weg kwamen, snel terug naar huis, wat ik eigenlijk ook zou willen, maar ik heb geen huis, ik heb geen moeder, ik heb geen vader, gelukkig heb ik een zus, ook al woont ze heel ver weg, maar ik heb iets, buiten blauwe ogen en dat is waterman ben en mijn zusje net niet, daarom is zij veel liever als ik, doorom leef ik nog, als het aan die andere gelegen had was ik dood, dood als een pier, zo dood als mijn moeder, zo dood als mijn vader nu en mijn stief vader en deze laaste, waarom gaven ze hem niet meer tijd? dat is wat hij verdiende als je mij toch hebt, met al die ellende en daar voor wil zorgen, die man had gewoon gelijk met mij dood moeten gaan, wat hadden we gelachen, want ik weet nog dat ik zijn hand pakte, de weg werd wart stijler en hij had moeite met het lopen en ik zei, pa geef je hand, zo als jij eens gaf jouw handen aan mij en we hebben gelachen, gevoelens, sprongen uit onze ogen, handen die elkaar grepen, begrepen