Als ik drink ben ik op zijn best, de weg naar Portugal, dat verhaal ws het nu versla ik alles, zoveel landen en ik vraag me af of ze het kunnen lezen, als ik het zelf al niet kan, natuurlijk weet ik wat ik wil zeggen en wat niet, dit laaste is niet zo erg, we gaan nu naar de mijnen, de boven gondse mijnen, daar hebben mensen bergen verzet, gewoon opgeschoven, dus alles wat je ziet is nep, mijn hondehok is gezet op een rots  en die rots is ooit bewandeld door beesten, groot en gevaarlijk, ben blij dat ik toen niet bestond, de rillingen lopenen over mijn rug, zo als mijn hondehok ligt op de rotsen, toen uit gehouwen en waar die engerts rond gelopen hebben, waar we met stokken liepen in de hoop wat op tafel tekrijgen als we toen al een tafel hadden, het was meer een grot in grot feest, leg het op de grond, leg het neer en eet, zo als ik eet mijn bord rijst en met mijn handen, nog lepel, vaak krijg ik een vork, wat moet ik daar mee?, ork, ork rijst eet je niet met een vork, nog soep, nog mijn leven, nog het leven van zo velen, die daar kwamen uit het niets en verscholen bleven op dat ze niet op zouden vallen, die niet die klappen hebben gehad zo als ik, die braaf zijn geweest, zodat ze stil onopvallend het leven leefde, terwijl ik nog in oorlog was met mijn verleden, mij is nooit de vlag getoont, nooit heb ik een onderschrift gezien dat het over was, nooit heb ik de vrede kunnen voelen, die jullie getekend hadden voor dat ik begon te schilderen, mijn vrede mocht niet wezen en ben eigenlijk nog op zoek naar die vrede, ik ben gegaan naar Amsterdam, Groningen, Utrecht, Den bosch noem maar op, ik heb niet mogen vinden die rust, niet in me zelf, al wilde ik graag, al wilde ik liggen voor een altaar, niet dat het mijn wens is, want ik geloof daar niet in, maar om jullie blij temaken en als jullie blij zijn, ben ik het ook, hoe snel is een hart gevult, ook die van mij, ik geloof alles, zelfs wat niet zo is, ik eikel en hang niet eens in een boom, wat een oen, hopen op een grote hoop, tewijl de hoop kleiner word en mijn angst schijt ook, die dun uit mijn poepert druipt, nog nalekt, weken er na, wat jaren er na, als we toch overdrijven, doe het dan goed en dat wil ik graag om de ernst van de zaken te beschrijven en niet dat leeg geklets om aandacht te krijgen die je niet verdient, nog recht op had, geen wonder dat je naar god ging, dit laaste is me bespaart gebleven, gelukkig maar, had ik nooit die hand vast kunnen houden, van hem die hem ooit vast hield, toen ik bang was, bang tezijn wie ik was, toen jullie me aan keken, van wat moet hij daar, en ik keek, wie bedoel je toch niet mij?