Bezoek gaat omlaag, Word is te netjes, fouten mogen  niet gemaakt worden en mijn manier van schrijven verdwijnt, waarmee het verhaal verdwijnt en dit brengt me terug aan tijden dat ik op een stoel moest gaan staan op te pissen, zodat de straal daar kwam waar die wezen moest, recht in het midden en niet op de rand of er naast en nog minder de pijn die je had dat ding te richten naar het midden en het geluid van water en pis zich vermengde, de kleer van water langzaam aan geeler werd en jij niet, de stank van pis omhoog steeg van de pisbak en van hen voor jouw, ondanks de schoonmaakploeg, die ook dacht laat maar zitten, we zetten die stoel vast neer, dat scheelt werk voor straks, kun je voor stellen de pijn, die piemel neer gedrukt houden, terwijl je zo nodig moet, die druk die op geladen, af geknepen wacht op verlossing, die stap op de stoel, een been een voet heel voor zichtig, zodat je niet met piemel in de hand naar beneden dondend, misschien de neus vol bloed, misschien op gehaald met een abulance, ziekenhuis en leg dat even maar uit, het probleem van jong zijn, iets wat in de weg zit, wat pijn doet en niet allen tussen de oren en wat met die plaatsen waar geen stoel voor handen is, waar je over de rand pist of muur of snel naar buiten loopt en het daar maar in het vrije laat gaan, zo was in Nijmegen de oorlog af gelopen maar de karkassen stonden nog half overeind en ik slingerde mijn piemel daar tegen, niet dat de reste instorte, maar een soort kleine bijdragen van wat zou komen, het instorten vernietegen, van wat eens was, waar was ik gebleven in die kroeg waar ik terwijl ik van die stoel af stap opgelucht adem haal, mijn rits dicht doe en verder kan gaan waar ik gebleven was, het kijken naar meiden, luisteren naar muziek, door gaan met het leven wat je zo krijgt op jonge leeftijd, waarin je wilt ontdekken, waar in je prilleschreden zet naar het volwassen worden, terwijl je daar helemaal niet aan denkt, je bent je rits nog los aan het maken, nog voor die piemel daar was, die drang die zich aan melde, zodat je de stoel aan schoof voor de juiste positie, die niet verhinderde die stank van warmte geur, die naar je neus vleugel steeg en misschien verder,zij die wachte dat je eindelijk klaar was, op dat zij konden lozen, meestal zonder stoel, niet iedereen was als jij, ze moesten wel, maar anders, zij veegde de brilschoon en gingen zitten of piste er naast omdat de hand misgreep, om telijden die straal.