Vrienden, vriendinnen, wat zou het leven zijn, niets, het zou wezen als mijn land, waarom heb ik dat begrip vriendschap niet eerder begrepen? waarom was het me niet gegunt dat vertrouwen tebrijpen?waarom niet van het beginaan die warmte voelen? wat was het leven anders geweest, wat had ik nog meer feesten willen geven, waren de ruimtes nog voller geweest, had ik nog meer mensen mijn warmte kunnen schenken, die druimte van mijn hart, die muziek, die gedachte, want voor mij is de hele wereld een groot feest ook al weet ik heel goed dat het niet zo is maar als het aan mij ligt word het zo, moet het zo worden en als je slechts met een simpel gebaar daar aan mee kunt werken meld ik me gelijk aan en o als ik een oplossing zou hebben voor alles wat dat in de weg staat, dan zou ik mijn herzens breken, verbreken om tekomen tot de oplossing, want dat is het zeker waard, ik had geld nodig, heel veel zelfs, maar met minder ben ik gelukkiger geworden, het is de moeite geweest het te ervaren ook al zweef ik op het rand je, gelukkig heb ik getuigen, getuigen van die moeizaame strijd en heel lange eenzamen strijd, zo als we weten komt niets van zelf, zelfs ik niet, ook al heb ik me zelf geschapen, me zelf bevrucht, gebaart, op deze aarde gezet, want anders kan een pris niet ontstaan nog de zoon van een Sultana of wat het ook mag wezen en al was het niets meer als een verhaal, het verandert niet aan al die wegen die ik heb moeten bewandelen om jullie te mogen ontmoeten en ik ben jullie allemaal dankbaar en zelfs jullie die ik nog niet heb leren kenen, maar weet dat het gaat komen, ik kijk er naar uit en ontmoet mijn vrienden en wees blij, vergeet je verdriet, voel je voor eens niet alleen.