Zo als jullie weten is mijn leven niet om naar huis teschrijven toch doe ik dit, ondanks dat ik vol schaamte ben, voor wat is geweest en wat ik gedaan heb, toch toen de eerste prille schreden genomen werden een beter mens teworden en dit terwijl de goden al hadden beslist dat het slecht met me zou eindigen voor de eerste volgende jaren, was ik deze goden voor ik ging werken in verpleeghuis Magriet in Nijmegen in opleiding verpleger, dit terwijl mijn auot op de plaats van de derecteur stond, hij een VW en ik een Jaguar, zo zie je maar weer dat het niet uit maakt, als je maar je best doet en dat deed ik ook, ik werkte me suf ik had plezier, oke ze moesten me soms uit bed halen omdat ik me verslapen had, maar ze konden waarschijnlijk niet zonder me, wat een tijd was het, toen alles kon, iedereen iets over had voor de mede mens, die het nog slechter had als jij, want dat heb ik daar geleerd, mijn auto werd iets minder, dit kwam door het loon dat ik toen had en het werd een Rover met een lek dak en op een dag, lade ik de wagen vol met verpleegsters en mensen en we maakte een toer waar ze vandaan kwamen en we stopte bij een restorant en gaf ze alles wat ze niet mochten hebben en het regende, regende, pijpenstelen en ieder had lol, een damen vroeg broeder mogen we even in die regen staan? mijn hart brak en natuurlijk stond ik met haar daar in die regen, zijknat, voor haar was het negen jaar geleden dat ze dat gevoeld had, regen op haar hoofd, ik veronderschuldigde me voor de waterstraal die over de broek van een heer viel en hij vertelde me dat hij jaren niet zo,n leuk iets mee gemaakt had en dit werd door de zusters beaamt, zo wat wil je nog meer in het leven, die parkeerplaats was nog steeds voor mij en de baas schoof op, daar hebben we reizen gemaakt met boten, daar hebben we markten gedaan om geld bij elkaar tekrijgen en het is gelukt, dit was nooit gelukt zonder een team, van geweldige mensen die ik toen mijn maatjes mocht noemen, waarmee ik deelde lief en leed, warmte, maar vooral die inzet en dit laaste mis ik, zo als ik hen allemaal mis omdat de meeste verledentijd zijn geworden en die anderen, gelukkig spreek ik ze nog en we denken aan die tijd van toen! toen alles nog kon.