Daar stond ik dan met mijn eindelijke bevrijding en dat was zeker niet op vijf Mei en in Indonesië waren wij zo wie zo vier jaar, bijna vijf jaar later bevrijd als Nederland, ik schudde dat jukt van me af en had de ijdele hoop ook werkelijk vrij te zijn en dit bleek zo niet te werken, nog steeds ben ik niet vrij, niet vrij van binnen elke dag opnieuw word ik geconfronteerd met het verleden elke dag opnieuw word alles herhaald, zonder dat ik er behoefte aan heb, ik weet is sta niet alleen, miljoenen mensen hebben de zelfde ervaringen, ik, ik ben gevoeliger ik kan het niet uit wissen er is geen seconde in mijn leven geweest dat ik er niet aan gedacht heb en anders wel door anderen er op gewezen, verwezen werd, terwijl het diepste van het dal, veel dieper bleek dan ik ooit vermoede voor mogelijk zou kunnen houden, dat terwijl ik kansen had een gave, waar menigeen jaloers op zou wezen, voor mij was het niet van belang het intense verlies van mijn geliefde heeft nooit, mijn bloed kunnen vervangen, al die knuffels, aai op de bol of over, die gegeven , geschonken liefde, al die moeders al die vrouwen en hun borsten, die ik versleet als geen ander en geen heeft me ooit kunnen stillen, terwijl de melk uit mijn hoek lippen sijpelde van overdaad, waar een big zijn tong zou likken, zou wensen zoveel spenen te zien als voor mijn ogen getoond werden als of vrouwen aan voelde mijn tekort, zich opdrongen aan me, hun benen spreidde, gewillig vol over gaven zodat ik me even verloor in het bos, in bed of achter in een auto, zwembad of zee, zelfs meters hoge sneeuw, tegen muren op aanrechten, tenten, in gras heel hoog, in houdingen, kroegen, wc steeds weer ontvoert, verkracht, maar vrijwillig en zo ging ik het land door, landen door in andere landen van de wereld en overal wachtte me het zelfde lot, vrouwen wierpen zich aan mijn voeten, welke pech kun je hebben in een leven?
Dat geluk zalige gevoel was maar kortstondig, het was maar even, terwijl ik naar de sterren keek als of ik daar kon lezen wanneer de dag zou komen dat is rust mocht hebben, dat die bevrijding waarheid mocht zijn en dat ik kon afschudden, dat verleden, opnieuw geboren mocht zijn, hangend aan een liefde volle tepel, warme handen om me heen en een gezin waar ik welkom was, gewenst en niet verdoemt , een moeder die je naam roept een vader die er is, je zusje samen met jouw en leven in het land van herkomst, waar het warm is en geluiden, heel ander klinken.