Terwijl ik nog net over de streep kom, die leeg is me omkleed en vermom sta ik tekijken naar mensen en ik kijk als het waren door mensen heen, dit is mijn Indische gaven zo zag ik ooit een schim, die niet eens wist dat ik hem zag en als het waren een schim in een schim zag, hij is later zanger geworden en had ook een taal gebruik die haast niet teherkennen was, ik kom hem later jaren later tegen en zeg ik ken je van toen en hij antwoorde je kent me niet§ en daar heeft hij gelijk in, maar het is meer dat arrogante gedrag als of je tegen een god praat en hoe durf je, ik wel, het was eigenlijk heel verdrietig, want het was niet slecht bedoelt, hoe kun je anders een gesprek beginnen, nu zag ik dat hij gaat toeren en ooit kwam ik zijn beeltenis tegen in Antwerpen en dat vond ik leuk, maar verder zuidwaards of naar oost, west, noord zal geen mens hem verstaan, dat vind ik jammer voor hem, want woorom zouden ze daar zijn muziek niet mogen horen, van mij mag alles en moet ook alles kunnen ik ben niet beperkt ik gun een ieder dat wat ik zelf zou willen, daarom denk ik dat ik blij ben dat hij in die kroeg aan de Waal is gebleven, want ik ben verder gegaan, waarschijnlijk teleur gestelt dat iemand zo met zich zelf bezig is dat die niet verder kan kijken als zijn eigen wereld, dat is ook zo als je je jeugt vrienden zo in de steek laat, waar je mee begonnen bent en ik ken ze, ze zaten bij mij op school en waar ging het om? geld en niets anders, natuurlijk hebben we geld nodig, maar delen moet je ook en dan hoop ik ook dat die mensen later zo alleen worden, met aldat geld wat ze toch niet mee kunnen nemen in hun graf, dan ben ik liever zo als nu, geen geld maar veel vrienden, vrienden zijn geen ducaten, vrienden zijn uit vlees en bloed, die kun je niet in een broodstoppen, zelfs die gedachte zou niet in mijn rare hoofd opkomen, ik kom uit een wereld waar geld de drijfveer was, ik heb het allemaal gezien en zal je zeggen, wat ben ik blij dat ik daar van weg ben gerend, nog sneller als een hazewind hond en onderweg vielen de beiljetten uit mijn zak en toen ik aankwam was ik leeg, mijn hart vulde zich met vrienden en blij gezichten, iets wat ik jaren niet meer had gezien, ik zag slechtsmensen die naar mijn geld keken en hoe dat bij hen kwam en dan die leegte over een gevulde tafel en volle glazen tot de rand tot in de ochtendstond en ik neer ging en weer opklom voor het volgende gevecht, terwijl bekend was dat ik de verliezer was, van wat ik eigenlijk zocht, terwijl ik niet eens wist wat ik zocht als het waren was ik een ruitenwisser, die alles wegveegde en niet kon voorkomen dat het terug kwam die duizende druppels die herhaling van er zijn dus mensen die dus blind worden die zetten die ruitenwisser niet eens aan, die hoeven niets tezien, die hoeven niet tekijken wat er om hun heen gebeurt die zijn zo bezich dat op een dag ze hun ogen uitwrijven net als ik ooit heb gedaan, gelukkig voor mij is het vroeger gekomen en niet telaat, dus ik heb nog kansenik kan nog genieten, van wat is, om me heen, wat is dat mooi, dat is niet tebetalen, zelfs ik ben niet instaat dat tebeschrijven ook al probeer ik het wel al schilder ik het terwijl niemand dat begrijpt, dat is mijn derder oog, zo als het verschil tussen een Indo en een Molukker is, een Indo is zacht en een Molukker, als je die als vriend hebt raak je hem nooit meer kwijt en deze twee weten heel goed wat leven betekend en waard is