Als ik terug ga in tijd dan komen de tranen in mijn ogen, tranen van verdriet, voor alles wat ik heb door moeten staan, voor al die afstanden die ik heb moeten afleggen, jaar in jaar uit, om bij haar te zijn waar ik van hield, waar ik mee geboren was, waar ik haar man leerde kennen, die me nam zo als ik was, de smokkelaar, die versleet de wegen, versleet tijd, die versleet zijn leven, zijn tijd om tewezen met haar, laat staan met haar waar mee ik leefde, dit gejaagde leven, waarin geld belangrijk werd om dit waar temaken en bracht ongeluk en onechte vrienden, die alleen maar kwamen om mijn geld, de hele sport die daar omheen gaat, agenten, doeane, spionne, MP etc, mensen die je goud mijn proberen teberoven achter je rug om, je snachts niet slapen kon, laat staan overdag, waarin je neus meer poeder kreeg als goed voor je was, waarin je gerookt werd, tot je na een week bij moest komen, om weer opnieuw tebeginnen, van vooraf aan, jaar in jaar uit, waar ik toen dat leven nam zo als het was, wat wil je veranderen, wie wil je veranderen?er was een oorlog, heel verweg van ons vandaan en die mensen moesten ook wat en ik ook, dus dat kwam goed uit en ik reed me rot, versleet wagens en liet ze gewoon terplaatsen staan, zo niet huur je er een, muziek hield me overeind, drank en al het andere en raad ook niemand aan dat te gaan doen, want als je in het land van mist leven wil, dan moet je van goede huizen komen, dan heb je geesten om je heen, die je beschermen en als je dat niet hebt, ben je gedoemden kun je niet schrijven zo als ik nu, nog schilderen zo als ik doe, nog kun je volhouden, tegen al het beter weten in omdat je soms dingen moet doen tegen beter weten in, soms word je uitgeschakelt, heb je geen contakt met je geest en moet je doen, omdat het moet een stem van binnen, niet eens je eigenstem, want die was ik al kwijt, nog voor de eerste lucht uit mijn longen kwamen en begrepen dat daar woorden uit moesten komen, als of mijn tong er uit gerukt was voor die ooit kon vormen de woorden, die via de lippen naar buiten hun weg moesten vinden, die door moesten dringen in de oren van anderen of als een echo weerkaaste tegen een bergwand of misschien een leeg blik, misschien wel mijn eigen uit gehongerde buik, wie weet? ik weet niets ik weet alleen die dagen of nachten dat ik in bed dag en niet kon slapen, lichten voor me zag van weg versperringen, ongelukken, of lichten, dat geknipper als je langs rijd en dan heel langzaam, zodat de slaap nooit kan komen, al had je het graag, waarin je alles vervloekt, je je zelf vervloekt voor het toneelspel, waar je zelf de hoofdrol in speelt en de tekst niet eens kend, laat staan dat er een zaal vol op je wacht, nog een stoel bezet is of geplaast, laat staan een gebouw verrezen is, slechts in je hoofd, waar groene wormen huizen en grijs plaats gemaakt heeft leegte, zelfs geen nissen nog muizen, waarin hersens gevult zijn met rook, zodat rook via de oren naar buiten komt, weer via de neus naar binnenkomt, waardoor ik eeuwig in de shit bleef en daarna ben ik maar gaan schilderen, want als je in de stront zit? wat moet je dan, als je gedoemd bent, dan is de verf een penseel, de enige streel die overblijft en omdat ik geen woorden had die over lippen kwamen, werd mijn penseelstreek mijn woorden het doek mijn papier en voor eens was ik gelukkig en rolde me in de verf of het mijn moeder was of het de luier was, net schoon van de lijn gehaald, alles beter dan terug gaan naar die tijd van toen, beter als niets.