Daar moe tegen een muur, wat ben ik aan het doen, waar gaat het allemaal over, waar moet ik aan voldoen, Frankrijk heeft het nooit begrepen, nog mijn werk, de meeste mooie expo gedaan, mijn werk werd bekeken, maar het voldeed niet aan de verwachtingen, had ik de toro,s gemaakt of een landschap, liefst een tekst, zodat men kon begrijpen wat mijn werk voorstelde en hoe verklaar je niets? aan Fransen, hoe verklaar je niets? ik had geen woorden, dat hebben anderen geschreven en die begrepen het wel en ik ? mij maakt het niets uit, ik schep als of ik aan zee ben of in de zandbank alleen de vormen ontbreken, die heb ik ook niet nodig, het doek is voor mij de leegte waar alles begint en eindigt als een boek waar voor iets staat en achter en daar tussen het verhaal en mijn ogen die lezen die nemen op en verlaten, van dat wat geschreven was, van eens van weleer of vandaag misschien de toekomst, zo als letters meestal zwart zijn en mijn eerste werk ook, is kleur gekomen als of mijn hart begon teslaan, het bloed pomte waar het wezen moest zodat de kleuren van het palet, die ik nooit gebruikte vermengt kon worden en dan er op los, als een wilde, vergeten wat eens was, iets maken wat niet bestaat of zal bestaan als je echter niet zou kijken door een vergrootglas of microscoop, want dat is de wereld die ik schilder, geen blood oog kan dat zien, het bestaat, alleen niet zo als wij het zien.