Via de statisieken was Frankrijk de winnaar, vandaag ook een verzoek gedaan aan Parijs, maar ben bang dat mijn leeftijd niet op prijs gestelt zal worden, ik hoef eigenlijk ook niet zo nodig, je weet maar nooit, zou het wel leuk vinden, kenners te mogen ontmoeten, want na Duitsland ben ik naar Parijs gegaan om dichters en Franse schrijver in de voetsporen tevolgen langs de Seine, hun woorden nog geprent in het hoofd, al die mooie boeken, met verschrikkelijke verhalen of juist heel mooi beschreven, hoe een omgeving je kan beinvloeden zo als een schilderij dat kan of een gedicht, lied, film, dansen dit alles willen ze afschaffen, want dat kost geld, wapens zijn er genoeg, eten niet voor iedereen, laatstaan een dak boven het hoofd, die kinder ogen met waanzin er in, nog niet gesproken over vluchtelingen, die verzuipen en al die andere onheilen, waar we geen weet van hebben, dan steek ik nog maar even een peuk op en drink een glas wijn en denk aan al die mensen, dan denk ik ook aan mensen die in een ander lichaam huizen, daar was een Franse schrijver die daar overschreef en dat boek vergeet ik nooit, alleen zijn naam weet ik niet meer en dit doet me denken dat ik vier jaar met een jongen wandelde die zich wou gaan opereren en ik was de enige waarmee die kon praten, want ik was een Hollander en wij zijn vrij, indenken en daar was ik altijd trots op, dit laaste word iets minder, wij Hollanders zijn harder geworden en dat valt me tegen, ik wil dat niet worden, ik wil die zelfde gedachte houden als toen, ik wil nog steeds luisteren naar andere mensen, open staan en helpen als het kan als was het alleen mijn oor, wat luistert, wat een ander de waarde geeft, die die verdient, dat kost niets en als het te moeilijk word, drink ik een glaasje meer het gaat er om dat mensen gehoort worden, dat wil ik zelf ook, anders kan ik net zo goed tegen een muur praten, mijn schilderijen hangen er al, in mijn hoofd is ruimte genoeg, mijn hooft puilt uit, maar leuk er blijft ruimte voor iedereen en dat hoofd in Nederland gevormd en die trots is het enige wat ik nog over heb, want anders ben ik weer net als de Indo,s thuisloos en dat wil ik niet, dat gun ik niemand, zelf mijn vijand niet, een schip zonder stuurman, daar moet je toch niet aan denken, zeker niet op die drukkevaart van tegenwoordig en ik hoop dan ik niet alleen sta en dat we allemaal naar Parijs, Londen of waar dan ook kunnen gaan om tekijken om te beleven, want het leven is zo kort ook al lijkt het zo lang en dit laaste lees ik af, aan mijn schoenen, zokken die ik versleten heb en de bezoeken aan de kapper, die al die haren er afgehaald heeft en de nagels die ik op gevreten heb, laat staan die rotzooi uit mijn neus, laat staan al die woorden die in mijn oren zijn gevlogen en aan de andere kant er uit kwamen en toch er bleef iets hangen, we hebben allemaal een verhaal en we willen allemaal gehoord worden, dus ik pak een glas wijn, op naar het volgende verhaal.