Gisteren zat ik te denken aan mijn oma, dan zie ik haar ogen nog voor me, ogen vol liefde en een intens vertriet, die daar verborgen lagen onder die liefde volle straal, haar zoon ging weg, naar de vreemde, naar dat verre land, om tevechten voor zijn vaderland, na al die jaren in onzekerheid geleefd tehebben, zou haar zoon uiteindelijk, nooit meer terug keren en begon een nieuw leven, mijn oma heeft een korte tijd, van  mijn prille leven voor me gezorgt, op me gepast, omdat die trappen van Amsterdam toch wel iets te stijl waren, voor een klein kind en kasten van binnen wijnig zuurstof bevatten, ik heb dan ook, een goede herrinering aan haar en opa in Amstelveen, waar ze in een heel klein huisje woonde,waar die kleine sloot stroomde, voor het huisje, waarop de kast, die kaaiman stond, met zijn groene ogen, die me altijd aankeken, van wat doe jij hier!, dit is waarschijnlijk een van de laaste voorwerpen die ze van haar zoon, mijn vader gekregen had. het zou weer jaren duren voor ik haar, weer tegen kwam in mijn nieuwe huis en nieuw gezin, toen ik later ouder werd heb ik haar bezocht, het ging niet goed met haar, opa was overleden en ze zat in een verzorginghuis, waar, als ik binnen stapte, ze hoopvol vroeg! en heb je nog iets van je vader gehoord?, dat waren die momenten dat de pijn, in haar ogen, de overhand kregen en ik moest steeds weer vertellen, nee, niet gehoord of vernomen, oma had altijd de ijlehoop dat ik haar zoon terug kon brengen, die ze ooit verloor, steeds weer die hoop, gelijk de mijne en dan zuchte we bijde diep, we hadden bijde de zelfde droom, die zelfde ijlehoop, dat het eens goed zou komen, dat, dat, wat we bijde kwijt waren en zoveel van hielde, net als in een sprookje, weer goed zou komen en zo is mijn oma van verdriet gestorven en bleef ik achter en weet het nog goed, ik heb gehuilt voor drie dagen, ik heb gehuilt, omdat ik haar niet, die droom niet heb kunnen waarmaken, ook al was het niet voor mij, maar voor haar, die pijn sneed door me heen, oma, had ik je dat maar kunnen geven, had ik maar even die blijdschap in je ogen kunnen zien, had ik maar even van die stralende blik kunnen genieten, had ik je hart maar sneller zien kloppen, opdat je je verloren zoon, in je armen had mogen sluiten en even, je verloren kind had kinnen wiegen, zo als je vaak, met mij gedaan hebt, als ik troost zocht om tebegrijpen, wat niet tebegrijpen viel, wat liep ik verloren, wat was je gezicht vlak voorme, terwijl je allang weg was, naar een andere wereld, waar door ik je wens nooit, meer in vervulling, zou kunnen laten gaan, wat voelde ik me klote, dit heeft altijd aan me geknaagt, als een rat.