Vandaag was de dag, dat mijn weder helft, haar eerste expo had, met de club van de foto en natuurlijk ga je daar ook heen, om even telaten zien, dat ze bestaan, iets betekenen en dat alles, niet voor niets is, nu word ik, even vijfenveertig jaar terug gedraait, nu moest ik, gesprekken aangaan met de prof, die Belg blijkt te zijn, van het een het ander, word me gevraagt waarom ik mijn schilderijen, niet tentoon stel? was ik al zo blij eindelijk een gesprek te hebben met een Belg, die verstand had van zaken, die begreep waar licht vandaan kwam en wat je er mee kunt doen? die snapte dat het minstens een mensen leven kost om te berijpen wat er gaande is, het beheren van de materie, stap ik dat lokaal binnen, ik heb geen ander woord, een mix van bibliotheek, gemengt met een hal, waarin mensen, niet eens plaats hebben, hun kont te bewegen en daar moest dat dus plaats vinden, de burgemeester, pijn aan zijn voet, dus zeker niet vatbaar voor rede, wel voor een glaasje wijn, word het ammeteur geheel geopent, wat er precies gezegt werd weet ik niet en denk ook dat ik niets gemist heb, waar het op neer kwam, was, dat, terwijl, ik zo naar de prijzen keek, dacht! waarvoor ben ik vijfenveertig jaar, als schilder aan het werk en zij!, vragen een bedrag enorm, voor weet ik wat, een kleurtje hier en daar op een stukje glas, een foto hier en daar, huishoudveit, dan valt mijn mond open, dan denk ik, waarom begin ik niet op nieuw, vergeet alles, doe of niets is geweest, je weet van niets, je kunt niets, je hebt geen mond, je hebt geen gedachte, nog ooit iets, je bent niet geboren, je hebt alles, niet mee gemaakt, het was iemand anders, waarom die verf, uit de tube op de kwast of de kwast langs de tube of geen van bijde, de verf, viel van zelf op het doek, niet mijn beweging, nog mijn gedachte, nog mijn verhaal, nog mijn woede en de verf gaat retoer, retoer naar die rots, ooit eens geformeert door die natuur, terwijl die natuur dacht, waarom niet,waarom wel, nu dat dacht ik ook en met mij die Belg, een baard waar ik jaloers op zou wezen, een glaasje wijn, dat was genoeg, om te ontsnappen aan die wens, die daar binnen huisde van mensen die dat willen, bereiken, waar wij, vijfenveertig jaar over doen, dat samen geperst in drie maande? snapt u het, snap ik het, maar niet helemaal.