Vandaag heb ik na de expo, sind lange tijd een gesprek met mijn vrouw en zij vraagt me wat ik vind en vond en ha gedacht of niet gedacht, dus ik begin tepraten en vetel, stel een ezel en ik moet deze ezel zeggen dat het een ezel is, waar op mijn vrouw me aan kijkt met een blik, ik ben geen ezel, dus ik begin opnieuw en zeg haar er was een ezel en die wou ik uit leggen wat het was om een ezel tewezen en dat het ook niet zijn schult was, kijkt mijn vrouw me weer aan met die blik, omdat ik veel van haar hou, begin ik op nieuw er was een ezel en die ezel kon er niets aan doen dat die een ezel was, maar hoe vertel je zo iets aan een ezel, nu de ruimte die we hebben is toch al niet ruim, om mijn vrouw nu uit teleggen wat kunst nu in hield en zeker niet, dat verworven kunsten en makers niet in een dag geboren zijn, dat kunst eeuwen nodig hebben gehad te onstaan en dat je bij het begin moet beginnen en niet anders om, dus begon op nieuw uit teleggen van die ezel, die niet wist dat hij een ezel was, want heb je wel eens een ezel voor de spiegel zien staan? ik niet, waar op mijn vrouw me aan kijkt van? wat moet ik daar mee? dus heel voor zichtig, want dat word je dan wel, een ezel die weet niet dat die een ezel is, die naam hebben wij hem gegeven, hij had ook drol kunnen heten, als we dat niet bedacht hadden voor iets heel anders, dit laaste werd al weer temoeilijk, dus ik begin op nieuw, als een ezel niet weet dat die een ezels, hoe leg ik dat die ezel uit, mijn vrouw helemaal in tranen, ik ben geen ezel, ik zeg nee, natuurlijk niet, waarop ze me aankijkt, zo van meen je dat? natuurlijk schat, natuurlijk, ik hat het alleen maar over een ezel en niet over jouw, het was maar een voorbeeld, een voorbeeld hoe mensen denken over kunst en hoe wil je een ezel bij brengen, wat kunst inhoud en kunst ezelt, dit werd haar iets teveel, maar nadat ik heel langzaam nog maals vertelde, hoe moeilijk het is om een ezel, tevertellen, uit teleggen dat die een ezel was, begreep ze me, maar wel met lichte wantrouwen