Vandaag, zon, wat is het leven anders, wat is het leven mooi, ondanks, de stront vliegen, ondanks het gebrek, aan somberheid, het gebrek van troosteloosheid, de leegte van grijs, ik moest, het vandaag doen met stralen, met kleuren, waar zelf de vogels, blij van werden, van waren, tehoren aan hun gezang, het water, als of het plezier had, tegaan naar het oneindige, terwijl ik bleef waar ik was? terwijl de aarde draaide en mijn ogen in de kas, tebegrijpen wat er gaande was, voor mijn ogen, het spektackel, van een natuur die losbarst, losbreek uit zijn voegen, zo als de aarde openbreek na een lange droogte, zo als de jonge bladeren, worstelen om los tekomen van hun prille ontstaan en ik sta! sta te kijken, mijn oren horen die geluiden, het is als of een vulkaan, open barst, als of iedereen tegelijk, vrij wil worden, als of iedereen verlost wil worden, van de gevangenschap uit dat grijze kille winterland, waar je alleen beschermt word, door balen stro of turf, waar de mol, diep dook, niet alleen!, de spitsmuis, deed mee en alles wat leefde, dook onder, begroef, maakte dat ze weg kwamen, tot, de bel klonk, de bel van het voorjaar, als of een school uitging, of hekken open werden gegooit, laadbakken, laadingen, los gelaten werden, wat uit de wolken, los gelaten, stortbuien, zich neerdonderde op de naakte grond, daar uit, een spattende en gelijk werd opgeslurpt, door de droge aarde, zo ging die natuur vandaag tekeer, ik heb oorwatjes in gedaan, want het werd me te erg, ik kon er niet meer tegen, terwijl je daar loopt, al die inseckten, zaden, lichte bries, zonne stralen, warmte, lucht, blauw, groen van de verse bladeren, dan ga je zitten, soms in een stoel of als het niet kan op een rots of op je bilen laat het over je heen komen en denkt, wat is het leven toch mooi!