Nog, ver, voor ik kon praten, nog voor ik begreep hoe die taal uit gesproken werd, leerde ik een nieuwe taal, die nooit me heeft kunnen leren zeggen wat ik echt wilde zeggen, jaren heb ik moeten zwijgen in mijn op gesloten wereld, hebben mijn oren, niet mijn hart, niet eens kunnen horen slaan, nooit was er dat begrip, al je lippen niet kunnen vormen, van had moeten wezen, zo duidelijk, een kreet versmoord, vermoord, voor altijd gedooft, als een kaars in de wind, waar de lucifers, te nat waren om het nog eens te proberen en toen, ik de woorden had gevonden, was het telaat, telaat om gehoort te worden, tijden waren verandert en ook ik, slecht alleen in mijn kamer, kijkend naar het raam, heel stil, stil naar buiten, waar een straal van zon, probeert me teverwarmen, me hoopt tegeven  voor wat ik verloor, wat ben ik dan weer even bij als ik jullie zie, als ik jullie zie stralen, zie praten, als of alles, is niet geweest , jullie daar geen last van hebben gehad, wat ben ik jaloers, wat had ik dit graag gehad, die gelukzaligheid, kinderen om me heen, bloemen, de geuren, de warmte, de muziek, dat is het, wat me, dan geeft, wat mijn lippen niet konden zeggen, maar mijn hart uit had willen schreeuwen, waar mijn longen van waren gevuld, leeg geprikt, leeg lopende van mijn adem, het niets, een leeg land achter gelaten, waar mijn hart was geboren, waar het ontrukt werd, als of een grote hand mijn borst openrukte en me ontnam, nog kloppent, nog warm, vol levens moed, het prille leven in het, toen, liep ik daar, met een borstkast, leeggerukt, door de straaten van Nijmegen, door het land, naar allewinden, slechts tranen waren daar, hoe kun je woorden vinden die er nooit waren, want ze kregen geen kans gevormt teworden, het werd een schreeuw die afketste op leegte, als een trompet, zonder, aangezet te worden aan de lippen, van een trompetist, die wist wat hij moest doen, om de geluiden, teplaatsen met zijn vingers, ons liet betoveren, liet mee nemen, naar, ons dromen land, even vergeten, waar het leven ons bracht, even liet vergeten, al die kinderen, die geboren worden, met harten die uit hun lichaam gerukt worden, nog voor ze de gevoelens konden, over hun lippen krijgen.