In mijn vorige artiekel ben ik af geweken van wat ik geleerd heb van Rene, de rebel blijft in me! laat me nooit meer los, als het waren is een tweede ik geworden, kijk als Rene, tien geesten heeft, mag ik dan hulp krijgen van een rebel, maar wat ik weet dat Rene die ook heeft, die blijft me altijd net een sprong voor, Als Indo laat je dat gewoon toe en kijkt de andere kant uit, maar wat ik nu zie na zoveel jaren, is als of ik gebleekt ben met sneeuwwitje, ik word steeds minder Indo en daar ben ik eigenlijk helemaal niet blij mee! kijk dat mijn nieuwe moeder me in het bad deed tot daar aan toe, die kon boenen wat ze wilde, ze had nooit genoeg zeep, vergeet niet de tijd, de wederopbouw, eenvoud was niet weg gelegt voor me, was dat zo geweest, dan had het allemaal anders uit gezien, dan had ik niet, in die wolk gezeten, nog in die legerzak van mijn vader, nog had ik aan die kunst tiet gezeten, nog in dat kamp, dan had mijn zusje niet op me moeten passen en mijn echte moeder niet twee keer hoeven trouwen! hoe ik dat weet? misschien wel drie keer! en dat maakt het juist zo mooi, of klote, dit laaste voel ik des temeer als ik er aan denk, natuurlijk, mensen waren zamen en gingen uit elkaar, misschien nog sneller als, tegenwoordig, iedereen was op zoek, zeker in een beroerde tijd van angst, waar in je niet wist wanneer je laatste uur geslagen was? en weet je dat nu?nu weet ik, wat toen was, wat misschien was, zou kunnen wezen en dan blijven die vraagtekens, dan spinnen die angsten,van het zou waar kunnen waar zijn, waarvan ik denk, dat het ook zo is, steeds meer, blijkt dat er geen toeval is, alle tekens wijzen naar de zelfde richting, mijn vader was een boef, in een uniform, ik werd dan ook, de zoon van de duivel genoemd, dit verklaart gelijk een hoop, dus daarom dat de kerk en dominee wijnig aan mij hadden, om dan een paar oude knopen in het zakje tedoen, want het dubbeltje wat ik af moest staan, stak ik in mijn eigenzak en wie dat verrade heeft weet ik nog niet? denk eerder dat ze het raar vonden om een knoop tevinden en toen, doelgericht, gingen collecteren, zo dat de dader door de mand viel, misschien wel wat Andy Tielman zingt, That,s is my live, wat doe je voor de liefste, voor je naaste? alles en dat was dan ook mijn opdracht en vergeef me, voor hen waar ik overheen gewalst heb, nadat, jullie me met de rug tegen de muur zetten, ben daar ook niet trots op, eerlijk gezegt bedroeft, diep bedroeft, ik zie jullie nog allemaal voor me, van uit mijn wolk, mijn mist en ik dacht wat heb ik misdaan? wat heb ik jullie persoonlijk aangedaan? ik zie je Spook, gelukkig zijn we later vrienden geworden, en je vriend, die het niet heeft gered en al die anderen, die me bijvoorbaat, liever inelkaar sloegen, voor dat ze ging vragen, hoe het met me ging, of hoe ik me voelde?dit laaste heb ik nooit begrepen, ik heb jullie er naar gevraagt en kreeg een raar antwoord, een beeetje schaamtevol, wat schoot ik daar mee op? en dat was het moment dat ik dacht, zit dat zo en ben gegaan, naar een weg, waar geen borden waren, nog geboden, waar geld was voor het oprapen en waar je vrienden kocht, daar kocht je als het waren, genegenheid, daar kocht je macht, daar werd je zo geweldig, dat je s,nachts moest overgeven, daar kwam je in een leegte, waar mijn wolk en mijn mist heilig waren, waar al mijn gemis, in het niets verdwenenen in een wolk van opium, verdween, waar ik waande gelukkig tezijn, de warmte om me heen, het bed, de pijp, het zoeken er naar, om dan te belanden in het land der verloren, de gewonden, geestelijk verminkt, gebruikte, misbruikte en nog meer, worden gebruikt, verminkt, het land, van arme mensen en kinderen, de jungel, van een bestaan, waar je je ergste vijand nog niet wenst, waar wijnig overlevende zijn of nog zullen zijn, omdat ze het begeven hebben onder de druk, of uitbuiting, overdosis, een oorlog, waar het woord wapenstilstand niet bestond en nooit getekend kan worden, omdat, niemand daar belang bij heeft, waar iedereen hulpgroepen en troepen bouwt, die de gil versmoort, de hulproep dempt, zo als de stemmen uit dat Indonesie, gesmoort werden en nog steeds worden gedempt en de wereld draait lekker door, net als ik, die het geluk had zich los, te kunnen worstelen, van wat had me, in een houtgreep en misschien is dat de les!, leer judo, dit laaste zou temakkelijk wezen, was het zo makkelijk geweest, was ik nooit zo ver gekomen, mensen zeggen dan, dat is je eigen schuld,ja die oorlog was ook mijn schuld, net als die tiet, dat kamp en die mist en die soldaat, die mijn vader was.