En we het toch over honden hebben, kreeg ik contakt met mensen uit Limburg, die hadden een hond die heete Loekie, waar door verveldende omstanden geen plaats voor was, die ging ik bezoeken, want wilde een nieuwe vriend, die de leegte die Bute achter liet, kon aanvullen, ik moest met de trein en dat duurde lang en werd daar op gewacht, of ik wel het goede baasje was en wat heb ik gelachen, wat was deze border gek, wat was zij anders, wat een energie en als je borders die kende daar voor, dan, ken je alle geintjes, het spellertje wat ze willen spelen, waar ze ook het liefst, nooit mee willen stoppen, want voor hun is elk moment, weer nieuw, nog voor je denkt ik doe mijn jas aan, staan ze al te wachten op je, dan springen ze in het rond, dan weten ze dat word feest, dan zouden ze het lieft de slingers willen pakken, die je in de kast gestopt hebt, omdat de verjaardag voor bij is, maar niet voor hen, mee in de trein, dat ging niet, maar ze wel begrepen dat ik de goede baas was en werd me thuis bezorgt en wat kreeg ik een maatje, wat was ze gek, niet bang voor de duivel en water en stenen, ze haalde stenen uit het asvalt, vandaar, dat haar tanden afgesleten waren, midden, in de winter in het water, kou kon haar niet deren, vissers waren bang, want kom niet in de buurt van haar steen, midden in de rivier, die was van haar, als ik ging wandelen, wat was ze blij, wat was ze gek, kinderen, daar kreeg ze geen genoeg van, ik weet niet hoeveel ballen versleten zijn, wedstrijden af gefloten, omdat mijn hond, daar ook even mee wou doen! en als ik geen tijd had, ging ze zelf op pad, dan ging ze vrienden bezoeken, zomaar uit haar zelf, ze ging mijn dochter op school bezoeken, want ze wist wanneer de pause was en daarna, dan kwam ze terug en die tong uit de bek, met een voldaaneblik en meteen weer in dat water, in en uit, nonstop, Loekie sprong gewoon van een muur vijfmeter hoog, naar beneden in de rivier en dan liep ik langs de kant en hield mijn hart vast, zij niet, zij dacht, stel je niet aan, een hyper hond, geen wonder, wat moest zo,n arm beestje in een rijtjeshuis, opgesloten, alleen gelaten, een border is net als ik! de wereld is van mij en dat is wat de border ook heeft, dat straalt hij of zij uit, moet je naar die trotse kop kijken, het plezier, zelfs als die lange tong je wangen likt en zegt ik hou van jou, tot op een dag, de brandweer kwam vertelen dat loekie was aan gereden, als een haas ben ik in de auto gestapt, heb haar in mijn armen genomen en zag al dat het niet goed ging met mijn vriend, nog voor ik bij de dokter kwam, het scheelde maar meters, sprong ze op, om vaarwel tezeggen en blies haar laaste adem uit, de dokter kon slechts vast stellen wat was en huilend vertelde ik dat dit de weede hond was die ik verloor en het erge aan het verhaal is, dat een zatlap, waaar je slechts dertig mag rijden, mijn hond en gelukkig niet de kinderen waar mee ze was aan het spelen, voor het zwembad en die mij nog even aan wou spreken voor de schade aan zijn auto, waar op ik zei, je weet waar ik woon, eerst naar de dokter met mijn hond en heb die man ook nooit gezien, de schoft.