Mijn vrouw, die kletst zoveel, dat ik het vaak vergeet waar ik het over wil hebben, juist als denk dat word het!, dan word het iets heel anders, zo ook nu, ik stond helemaal kaal in de start blokken, had het verhaal al bijna klaar voordat het begonnen was, trek ze haar mond open en weg! kan ik weer opnieuw zoeken waar ik was gebleven, gaat ze eten klaar maken, begrijpt niet dat mijn geest de geest geven heeft en daar zit ik dan, ik was zo in getogen, dat er weer iets geschreven werd, dat er iets geplaatst werd, waar mensen omdat ze toch niets beters tedoen hebben zouden lezen, dan voel ik met ze mee, want ik heb ook niet anders tedoen dan teschrijven, ik verdoe mijn tijd, laat de tijd aan me voor bij gaan, laat de klok stoppen en dat moet wel, want we gaan als kippen, geprogrammeert, een andere tijd in, we worden met zijn alle als het ware een uur terug gegooit, in tijd, ik ben vergeten met hoeveel we zijn, maar als we dat optellen, dan ben ik bang dat we teruggaan, naar het ontstaan van de aarde! en dit baard me zorgen! want dat betekent wat ik nu schrijf, er niet staat, was de pc was er niet, laat staan de boekdrukkunst, zelfs Adam en Eva niet, dan waren we in een aardbol, die wel,rondwas, maar dat was alles, misschien wat sneeuw en water of ijs, dan waren de handwerktuigen nog niet uit gevonden, zelfs de taal kwam niet verder als gggrrrrr of bbbrrr wat is het koud, daar liepen vrouwen nog met blote borsten rond, waar ik dan verlangend naar zou kijken en die ander waar van ik zijn naam niet ken, omdat die namen niet bestonden en me dan een mep verkocht, zo! boem op mijn hooft en ik zou denken, maar misschien dachten de mensen toen niet, want we waren instinkt! we stonken als het waren, wat wassen kende we niet, nog spray, daar jaagde we op dieren, als die bestonden, want als we de tijd, die we terug gaan optellen, dan waren we missien wel een ster in het heelal, dan was god nog niet geweest, dan waren we langs de bickbang geschoten en omdat we weten dat lichtere delen sneller zijn als zwaren, waren we als eerste op, onze plaats beland, in het sterrenstelsel, zo als we dat nu, kennen, dat wisten we toen nog niet, dat zou later komen, zo ook als we later kleren kregen, zodat, ik niet naar die borst kon kijken,een voordeel, kreeg geen klap op mijn kop en dat kan, ik je vertellen!, doet minder pijn, dan moet ik misschien wachten tot de Franse revolutie, waar Jeanne D,arc haar borsten ten toonstelde, maar niet alleen voor mij, dit deed ze a publiek, dat viel me tegen want ik dacht, dat is alleen voor mij, zo zie je, dat je er naast kunt zitten, dus ben ik blij, dat mijn vrouw kletst, want, daardoor schrijf ik iets heel anders, als dat ik van plan was, maar vergeet niet, de klok bij testellen, want dat is het enige wat geld voor ons allemaal, dat is het enige, wat niet verandert die tijd in het kippenhok.