Ik kan zien dat woorden als touwtje springen en stront, het goed doen en dat mijn schrijven, Cornelia helpt haar hond niet vergeet uit te laten, die heet Leo, mooie naam, terwijl ik aan gesloten ben aan alles, tv en pc, verwarming, want het is koud, stik de moord van de kou, mijn vrouw die binnen kort lucht krijgt via een fles, mijn dochter slaapt, de hond ook, dan gaan mijn gedachten terug naar Nijmegen, naar Wing, ooit een leraar, waar ik nu nog de pijn in mijn gewrichten heb, dat was in de tijd dat ik naast judo, Thai kwando leerde, nou, had het snel gezien, met een groep in de kuil, dat ligt verscholen in het bos, daar werd je als het waren, soldaat, je moest de stijle bult op rennen en met elke stap die je deed, gleeje vanzelf de helft terug, dus voor elke tien meter, liep je er dan tien, dat kan ik nu snappen, want Nederland was niet zo groot! dus als het waren werd de afstand verdubbelt, misschien hebben we met zijn alle bij gedragen Nederland groter te maken en zo is het gekomen dat Nederland plat is, waren we meer naar het zuiden gaan oefenen dan was heel Limburg plat geweest, voor mij was Judo voldoende, ik heb er een hekel aan iemand pijn te doen, wel kreeg je, dat iedereen even wij kijken wat je, nu kon of je goed was, bedreven, god wat heb ik gemat, kom ongeacht waar, moest je in de gevechts houding staan, niet eens buigen, voor je tegen stander, zo als dat hoort uit beleeftheid, voor je de tegen stander, vloerde en dit ging zo snel, dat er heden ten dagen nog mensen zijn die zich afvragen, hoe ging dat nu, hoe deed die dat? ik had dan ook een goede leeraar gehad, die wel negentig kilo woog en dan op mij dook en als spar partner gebruikte, nou, dan leer je wel heel snel, als ik om me heen keek, naar de andere jongens, die veel groter of steviger waren als ik, waar om gebruikte hij niet hen? heb ik misschien massel gehad, oke, ben volgens mij, uitgerekt een beetje gevlakt, voor al mijn nek! die was ineens ook langer geworden van al die houtgrepen en zo heb ik jaren gejudo,t zonder dat ik op les was, ik had van mijn meester geleerd, dat als iemand op de mat lag en netjes afklopte, dan hield je op, nu waren er mensen die hadden streken, die speelde vals en daar moest ik aan wennen, ik nam een andere leraar, Kukken heet hij, die was een straat vechter, die kende trucken! daar schrok ik erg van, maar ze hebben me uit veel benaardesituaties gered, want je krijgt een leven als Indo, dat iedereen je wel voor je bek wilde slaan, kon geen kroeg in lopen of het was raak, noord,zuid,oost en west, knokken op zijn best, natuurlijk waren er mensen die veel sterker waren als ik, die begonnen nooit met uitdagen, als of die dat zelf wisten, dat ze me met een klap neer zouden slaan, dus dat was aardig, van ze, wat me altijd pijn heeft gedaan is, dat mensen om mijn huidskleur me wijgerde, toe te laten, in een bar of cafe, ook al prate ik als brugman, nee was nee en daar werd ik verdrietig van!, dan ga je je afvragen, waar heb ik dit aan tedanken? ik was niet alleen, dan stond je voor, zo,n bar of cafe, buiten met allemaal mensen die er niet in mochten, daar door kreeg je een soort verbond met mensen, zo,van, dan gaan we het ergens anders proberen en dan kwamen we in tenten en daar was het zo donker, de  Kelders in Nijmegen, daar hadden ze voor de zekerheid een lang koort hangen, dat je niet naar beneden denderde en aan dat koort was haast geen einde, de eigenaar was de heer van Boxtel of wel Pa van Boxtel en die vond het wel fijn dat we kwamen, die voelde ons aan, die had misschien wel medelijde met ons en we kwamen daar ook dronken uit en dan kwam je op een vlakte die was ontstaan door het bombardement uit de oorlog en de sloop woede, die mensen moest bewaren voor het gevaar van instorting en jaren later is ook die kelder af gebrokenen, toen kwam er een andere kelder, Jo,s Kelders en Jo werd ook een soort vader voor me, toen kreeg je GS9, daar woonde Andre en Corby en Paul en we werden een soort familie, Paul leerde me ook allemaal kneepjes en nam mee mee naar zwambad de Branding en leerde daar een man kennen, die een Commandant was geweest in Indonesia en waar mijn vader volgens paul misschien wel voor gevochten had, nu snapte ik ook waarom mensen vechten, ik kreeg nieuwe vrienden, ik leerde zoveel mensen kennen, dat ik tijd te kort kwam, allemaal feestjes, waar ik wel welkom was en in eens wilde iedereen me hebben, toch liep ik nog steeds in die mist en heb ik nooit echt die woorden kunnen vinden wat er binnen in me afspeelde, mensen gaven me geld, veel geld en dat hield niet op en ik gaf dat geld weer door, door aan andere mensen waarvan ik dacht die hebben het nog slechter als ik? dat was ook zo, je kwam er achter dat mensen het wel zo beroerd hebben gehad, dat je moest huilen, gewoon zo midden op straat, waar iedereen om je heen stond en dan je aan kijken waarom huilt hij? en ik dacht zien jullie dat dan niet? hebben jullie oogkleppen gekocht? soms kwam je dan op slachtvelden daar waren twee groepen Ambonesen en keijesen aan het vechten en schieten waren of Surinamers uit Arnhem, die weer een broer van een vriend met een mes in de rug had gestoken en op een gegeven ogen blik kreeg ik een revolver in mijn handen en ga schieten, in de lucht, gewoon een waarschuwings schot, dit heb ik van Judo, eerst waarschuwen, beleeft zijn, dan werd het ook rustig om me heen, dat waren ook tijden, dan zag je geen politie, die wisten toen, dat ze beter op het buro konden blijven, dat zou later veranderen en ik denk terecht, ik ben geen politie, maar toen ging dat zo, als het waren, hebben we zo alle kroegen in Nijmegen beschermt, tegen gekken, zo gek dat een stad als Nijmegen zo klein bleek te zijn, vogels, vertelde je wat een paar straten verderop gebeurde, dan kwam je te hulp, want het zijn je vrienden en toen ben ik verandert, al heeft dat wel lang geduurt, er is kunst in mijn leven gekomen, vredige gedachten maakte zich van mij meester en om mij heen ook, ook al hoorde ik nog wel van die wilde verhalen, waar van ik dacht? leren die mensen het dan nooit? ja dan moet je het ook maar zelf weten, ik ben me gaan verdiepen in mij zelf, ik ging naar school, wel een beetje laat, maar beter telaat als nooit, ik kreeg werk in een verpleeg tehuis en liep achter een rolstoel in de stad en werd uit gelachen, die lach werd later een glimlach en mensen begrepen dat het menis was, ik wilde weer worden, wie ik altijd was! een vreedzaam mens, zo als jullie weten hou ik er niet van iemand pijn tedoen, behalve met woorden, met woorden brak ik iemand sneller af, nog voor die uitgesproken was?want je moet niet gaan schelden tegen me, daar kan ik slecht tegen. en nu heb ik allemaal lieve vrienden om me heen, waar we soms ruzieen en dan een glas heffen elkaar aan kijken en proost zeggen, we hebben gezegt wat we dachten en daar ging het om, je hoeft het niet altijd met elkaar een zijn, op het moment dat je zegt wat je vond, verdwijnt het ook weer, een ander leert je kennen en ik kan ook nooit genoeg zeggen, hoe blij ik ben met mijn vrienden, maar ook aan, Nederland en Duitsland.