Eigenlijk schrijf ik voor mensen, om te begrijpen, dat het zo erg nog niet is, ook al vallen de bommen, al worden dingen over onze hoofden beslist, al maakt niet het uit waar je geboren bent,als je maar niet denkt dat dat je het centrum van het heelal bent, mijn centrum, was in plein 1944, waar van ik nog steeds niet begrijp wat ik daar deed? waar de muziek van de Kinks en Rolling Stones galmde, wat je op de radio gratis kon horen, in een tijd dat we dachten, dat de wereld aan onze voeten lag, aan mijn voeten lag een grote drol, net vers gekakt, door een hond, ik zou, als ik met mijn neus tot op de grond ging, misschien kunnen vertellen, wat deze gegeten had? misschien wel! wat voor ras het was, maar daar ik niet helemaal gek ben, liet ik dat maar achter wegen, daar hadden we een soort vader en moeder!, Marie en Pablo kregen, heel gek! van Spaanse afkomst, die helemaal van uit Spanje  gereist, kwamen, naar Nederland, dus als het waren die ooievaars, lieten stikken, het voor gezien hadden en dan gingen kijken, wat er van die kinderen die die de ooiievaars gebracht hadden?, terecht was gekomen, nou! als dat niet lief was? en dan !!, wel tegen betaling, kreeg je wat je vroeg, en heel gek, dan was je blij, dan gingen we praten, natuurlijk had je van die eikels, er bij, die niet aan een boom hingen, die vonden zich zelf, zo belangrijk, dat ze dachten, in mijn wolk te mogen huizen! vergeet dat maar, ik weet, daar waren ze niet blij mee en daarom mogen ze me niet, tot op de dag van vandaag niet! kan daar niet wakker van liggen, veel meer, gaat mijn gedachte uit aan die twee mensen, die ons etters, dulde, die als het waren, hun leven op het spel hebben gezet, om ons, van drank te voorzien en eten, die zelfs geen tijd hadden, om teslapen, want bij die herrie daar op dat plein 44, vierentwintiguur per dag, kun je toch niet slapen? tenzij je een slaap pil inneemt. Jammer genoeg ben ik, zo vele namen vergeten en is het, ook niet mijn bedoeling, iemand over teslaan, dat doet me aan een Vader denken, niet mijn echte, want die was weg, maar aan een man en een vrouw, die hadden Weindorf, hij heete Benny en die Benny, die was lief, die moest altijd lachen,uit volle borst, als ik maar mijn mond open deed, die gaf me een bus, met reclame er op,van zijn cafe of wat het was en daar mocht ik dan gratis in rijden, het liefst in de buurt van het centrum, zodat iedereen, die tekst kon zien! mij scheelde het weer een paar schoenzolen, mijn kont werd bedekt door Livie, die het ook nodig vond me te sponseren, als het waren werd ik door iedereen gesponsert, zonder dat ik het,door had, als ik iets kocht, dan kreeg ik altijd teveel wisselgeld terug? als ik daar dan wat van zei, dan zeiden ze, het is goed , ik zelf voelde me een beetje schuldig, je snapt wel, wat niet van jouw is, daar heb je moeite mee! daar, zou ik later veel beter mee leren om gaan, de stad Nijmegen is net als elke stad een enorme grote muizen trap, WAT? val, als je daar door straten loopt, word als het waren je geld, als je dat hebt! uit je broek getrokken, elke stap, die je doet, kost geld, dus ik ging na denken, denken en denken, wel samen met mijn geest !natuurlijk, ja dacht je dat die me los liet? alleen in Nijmegen, in het centrum, ben je gek??Daar zie ik, dan weer vrolijke gezichten, beetje verdwaalde gezichten, ten dode opgeschreven gezichten, maar we hadden een ding gemeen, Marie en Pablo, die vermoedelijk, op een ezel naar Nederland waren gekomen, nog voor de Portugesen ze op gevreten, of ik???, als of ze aanzagenkomen, dat ik, in de toekomst, door hun land zou stuiven, met een bus vol FB vrienden en langs de ooievaars, honderdtachtig kilometer naar beneden, nog net niet in zee belandend, dan wil ik aan deze, vooruitziender Blik!!! dank zeggen, bedankt dat jullie, op ons gepast hebben.