Terwijl ik de fruit uitpak uit Portugal en mijn aangeslagen hondehok, word gevuld met haar geuren, gelukkig de geur van schimmel weg drukken, de kou uit het hok verdijft de vogels even de indruk geeft, dat ze ergens in de buurt van hun vaderland zijn, moet ik de kippen eten geven en de eieren, rapen, zag dat de kip die het grootse ei legde er nog steeds is, welke weet ik nog steeds niet, want als je besluit tegaan schrijven kun je moeilijk met je neus onder een kip gaan liggen en wachten welke nu! dat ei legt en dit brengt me toch weer terug bij die Portugeese, in zo,n winkel centrum, overdekt een hal vol mensen en vlees, groeten,vis, netjes uitgestalt, ik kon de verleiding niet weerstaan om wat tekopen, kwartels voor een niet tehoge prijs een konijn om dat mijn vrouw die zo lekker klaar kan maken en mijn dochter dat lekker vind, dan mag ze met haar handen kluiven en dat weet ik als kind, is leuk vooral als je dan je vingers dan nog even met je tong kunt bewerken, zodat je weet dat niets verloren gaat en wat over is geef je aan de kat. niet dat mijn oma een kat had, dus ben ergens jaloers op mijn dochter, vond ik tussen het fruit nog appels en heb heerlijk van die krielaardappels gekocht, want de mijne moeten nog in de grond, dat met knoflook en boter een beetje peterselie, kan voor mij de dag niet kapot, terwijl ik naar de kippen liep, zag ik dat het gehaverde paradijs langzaam aan het ontwaken was en de treurwilg, die alle rede had te treuren wat er om hem heen gebeurde, weer groen aan het worden was, terwijl de temperatuur nog niet dat is wat we wensen en de Potugeesen keken ook al bezorgt naar de lucht en als je zo gezamenlijk kijkt is het op je het af probeert te wimpelen, eerst je ezels op moeten eten, dan van ellende een tacktor kopen, daar weer op een stel gillende wijven, een glas wijn naast je bord, bonen in je soep een kwartel er boven geschoten een wortel die voor de ezel bestemt was, zodat die vooruitschoot, maar geen ezels, dan maar in de soep, wat dat betreft, kun je een hoop zeggen, die Portugeesen weten wel een oplossing tevinden, alleen voor geen, werk?? daar weten ze ook niet mee omtegaan, stel dat je dus gedwongen word stil tezitten, dan zou je alleen maar eten of drinken, dan zou je ook die tracktor niet kunnen kopen en moest je weer die ezels aan schaffen die op gevreten zijn, dus van het een het ander en dat maakt mensen in de war, zo ook mij, ik ga volgende maand met pensoen, drie maanden later als normaal, dus hoop ik ook dat ik drie maanden langer televen heb, want al betaalde ze me enkele jaren geleden, negen dagen later als gewoon en dit was slim, want zo kwam je uitkering gelijk met de rekening, zodat je geld niet op was voor de rekening kwam, nu is het anders, ik heb de rekeningen betaald en drie dagen daarna heb ik geen geld, ook geen ezel, gelukkig wel een wortel en hopenlijk eind van het jaar aardappelen, nu gaan ze mijn bedrag halveren, dus kreeg ik met de euro nog een zesde en nog wat minder, dan word, dat nu de helft, dat werpt bij mij de vraag op? of ik niet terug moet gaan in een van mijn duizend mislukte beroepen, een soort bejaarde boef, wat minder snel tebeen en die iedereen ook gelijk herkent, in opsporing verzocht een oude man met een baard van sint Nicolaas, jullie zouden allemaal de telefoon pakken en zeggen, die kennen we, maar ik ben niet alleen??denk eens, aan al die mensen? waar een bom of raket op hun huis of hut word gedonderd en zie je die ogen van de kinderen??wat moet daar van worden?die misschien wel een ezel hebben, maar geen wortel en de ezel niet op eten, want dan hebben ze helemaal niets? dat dak was er al immers, af geblazen, mooie manier om naar de sterren tekijken, dat romantiesche idee? dat word bij, die gedachten wel even weg genomen, te bedenken, dat ik nu als schrijver de kans loop op de brandstapel gegooit teworden of nog erger, ik kan niet in de toekomst kijken, dat brengt me op een idee, misschien moet ik wel een ezel kopen en er op gaan zitten, met een wortel er voor in de hoop dat de ezel er instinkt of misschien zegt, doe die, maar liever in de soep van jou.
Zal het dan niet lang meer duren, voor dat ik aan geduwt word om me klaar temaken voor het bejaardehuis, waar ik dan misschien met Sandra en Boudewijn kan gaan zitten en kletsen over verleden tijden, dan zuip ik maar liever die Portugeese wijn en sluit mijn ogen en trek mijn stijven nek, kijk naar boven en hoop dat er andere tijden komen, dat de jeugt begrijpt dat zij er niet zonder ons geweest waren en natuurlijk hebben we hen de rotzooi achter gelaten, dat mogen ze ook mooi opruimen, dat hebben wij, ook moeten doen en straks hun kinderen, die dan misschien geen ezel hoeven kopen, maar gelijk een tacktor, wat wel lekkerder door het landschap beweegt, zie je je kont al op zo,n beest??en die bonen lucht die onder dat zadel uit komt?? nog niet tespreken van de scheet van de ezel?? of de stront met al zijn vliegen die om je hooft zoemen, de klap van de drol en het slijm van vlokken die door de wind, in je gezicht worden gewaait, dat als, die wortel word op gegeten.
Tewijl mijn vrouw tabak gaat halen, zo dat ik wat te kwalmen heb, zij begrijpt, met vraag tekens, dat je een schrijver moet laten schrijven, drinken, eten, Kwalmen en vooral niet stoort?
Soms verwens ik mijn vrouw, gelukkig, als ze slaapt is ze lief, dan kan ik naar haar kijken en denk??omdat er veel ergere dingen bestaan, die ik zelf nog niet weet, drink ik lekker mijn glaasje en komt mijn poes binnen, met een dikkebuik, nu weet ik uit ervaring hoe dat er uit gaat zien, ze gaat dan tegen me aan vlijen en moet ik haar als het waren, helpen bevallen, terwijl ik daar geen diploma voor bezit, het erge is dan, mijn bezorgtheid om haar en de kleine, dan komt mijn vaders instinkt naar boven, ook al zijn, het mijn kinderen niet en mag ik alle troep opruimen, die een geboorte met zich mee brengt.