Affijn na de vermoeide rit, kwam Jose de beloofde cognac brengen, die ik maar gelijk open gemaakt heb om te controleren of die nog goed was, want je weet maar nooit, in mijn leven word je schichtig, de eerste beste klap en dan kijk je op! gebeurt er wat? wat, kan komen?, wat vind er misschien plaats, mijn dochter komt zo thuis van piano les, dat betekend dat ik op moet houden met schrijven, dat betekend voor de hond, dat die mee mag naar buiten, dat niet schijnt in de tuin, dit laaste betwijfel ik, wat dat betreft, heeft die de zelfde ongehoorzaamheid als zijn baas, mijn peuk is aan het einde, dus moet opletten dat ik mijn vingers niet brand, in mijn neus, daar was het ook niet pluis, ik hoor de deur van de auto, ze komt er aan, hallo schat, alles goed? ja natuurlijk is het antwoord, ja oke, dan sluit ik mijn oren, dat wil ik niet horen, ze komt op, voor haar zelf, het eten komt op tafel en ik drink, maak een pause, zodat ik kan doen ,wat ik beloofd had, tot zo!
Jose kwam langs of hij me moest betalen voor de uuren die ik nodig had om hem tebrengen, waar hij heen moest! wat moet hij me betalen? zijn overeengekomen belofte, dat hij me, mee zou gaan helpen, iets wat hij voor die tijd al aangeboden had, dus het is net of je twee keer getaald word voor een dienst, wat voor mij meer een plicht was, als mens.
Dus met geluk heb ik volgende week een heg staan, zo dat mijn vrouw rustig kan eten, zonder dat mensen het brood van het bord kijken, als ze langs wandelen, want hoe onbeschoft kunnen, mensen kijken, naar wat je eet? je durft je eigen vrouw niet eens te kussen, omdat je niet weet of daar ogen prikken in je nek, als of het ze wat aan gaat wat wij doen? dat is net zo erg als van die catastrofe toeristen, die er een lol uitscheppen, vermaak van de ellende van een ander, zo van wij, zitten droog, wij hebben geen last gehad, wij zijn niet getroffen.
Mijn vrouw is getuigen, van wat er gebeurt was, daar in Portugal als of ik iets te verbergen had, hoe kun je vertellen, dat het leven daar goed was, dat dingen, op je weg kwamen, omdat het zo moest wezen? dat mijn bescherm engel, die al over mij waakt sinds ik geboren ben, die alle mensen van slechte gedachten om smelt in steen, giet in ijzer, dat word gietijzer, grijs van kleur, geen mooie klank, wat breekt bij, aanraaking, als straf, voor gedane onrecht.
Het zelfde onrecht, door mij aangedaan, waar ik voor boet, elke dag van mijn leven en denk, zo als Napolion verbannen werd op Elba en ST Helena, zo ik in een klein dorpje in het zuiden, waar straf omgezet werd, op zoek naar een beter leven, een beter mens, iets wat me niet gelukt was, daar wat mijn home was.
Zo was ik nooit op die ezel gekomen, nog die wortel, laat staan die soep, dan was mijn dochter niet geboren, had ik mijn vrouw niet leren kennen, die een briefje schreef, met ik hou van je, met naam en telefoon nummer?
Dan had ik geen huwlijk gehad, waar de vonken van afsloegen,dan waren de wegen, van Frankrijk niet overvol geweest van de vrienden, dan was de tempratuur gedaalt, dan had de burgemeester geen voordracht gehouden, dan was al het bier, wijn, retoer gegaan, dan had niets plaats gevonden, dan had ik al dat plezier moeten missen, maar ook die tranen die mijn ogen vulde, mijn verlatenheid, dan had ik niet achter mijn oren hoeven krabben, van wat ben ik aan het doen? dan was, mijn adoptief vader hier niet gewezen, de foto,s niet gemaakt, dan had ik niet die lieve mensen leren kennen, die me moed gaven, te leven op mijn manier, dan was niet het lied gezongen, dan was Stan Hollardt niet bijna in de rivier gevallen, dan had ik niet gehoord het koor van vrienden, die allemaal hun best deden, ons het gevoel tegeven, dat we leefde.
Vaak moeten we begrijpen, is?? om gelukkig te zijn, met wat we hebben en niet wat we niet hebben, een ziekte die je vaak hoort, we jagen maar door, op zoek naar, weet ik wat? daardoor vergeten we terplekken, waar het ombegon, in de eerst plaats, het is of een kompas kapot is, een schip stuurloos, dit laaste herken ik goed, want als je in de mist leeft, dan kun je zelfs het kompas niet zien, laat staan richting houden.
Nu moet ik denken aan al die arme ezels die niet eens weten waarom ze afgeslacht zijn, waar om ze opgevreten waren tot op het bot, laat staan dat de wortel weet, waar om we die op vreten, laat staan in de grond stoppen en hem dan weer er uit trekken.