Mijn dochter was ziek, kiespijn, tot huilens toe, dat begon smorgens al rond elfuur, de school belde, het is er niet beter op geworden, ondanks de wittewijn en slaap pillen voor mij, kon ik dat slapen wel vergeten, dochter tegen je aan gedrukt, troostende woorden, dat deed me denken aanvroeger, ik had een trap en die trap had treden en elke tree, terwijl ik naar beneden donderde, tooste me, hielden me voor een duizende seconde in hun armen, gaven me warmte, terwijl ik met liefde volle blik naar mijn dochter kijk en denk? wat ben ik blij dat dit jouw bespaart is gebleven, wat ben ik blij dat ik je die warmte wel kan geven, maggeven, naarmate de minuten voorbijkruipen, is mijn geest die weer aan de haal gaat, die had er op en eenofandere manier genoeg van, van dat liggen in bed en nam me mee, naar toen, mijn leven samen doorgemaakt, beleeft, als ik de computer mee naar bed had genomen en op geschreven zou hebben wat mijn geest mij meedeelde?dan was ik bang dat er drie boeken geschreven waren, mijn vingers tot bloedenstoe, rood gekleurt, het clavier zou bedekt zijn, met aan de zijkanten gestold bloed er zouden misschien bloedzuigers, uit het niets verschijnen en zich tegoed doen, zich volzuigen met mijn woorden en mijn belevenissen, ze zouden opzewellen, je zou die lijven in opstand zien komen, tot ze uit elkaar spatten en ik een zakdoek moet pakken en mijn gezicht schoon maak van de spetters met eigenbloed, gelukkig is het daar niet vangekomen en moest ik mijn geest laten gaan, die zweefde door het mobielhome kamertje rond en tot mijn verbazing, was die snel weer terug, wat wil je? zo,n ruimte is niet al tegroot, als daar ook nog twee poezen liggen te snorren, tussen dit verhaal kijk in met een oog naar mijn dochter en zie dat ze eidelijk slaapt!
Mijn geest dacht en dacht over mijn vriend Rene, die net als wij, waarschijnlijk het zelde overkwam, zijn vingers wond van het dichten, alleen heeft hij dichtbloedzuigers en die zijn anders als de mijne, ik zie hem al kijken, verergert dat hij lastig gevallen word, in het zoeken naar de juiste woorden, die vooral niet begrepen mogen worden, ieder geval niet direkt, want anders zou elkegek zijn gedichten lezen en dat is voor een dichter, niet de bedoeling, dan gaat de charme er af, daar win je geen prijzen mee, pas als je zo knap bent om iets teschrijven wat niemand begrijpt het totale abstrakte woord, een woord die je niet elkedag vind? vind maar iets wat niet bestaat?? ik kan daarovermee praten, kan daar overmee praten ik zoek en leef in niets het totaleniets, ik schilder abstrakt, ik ben net als hij gelukkig, niets teschilderen het toppunt van het niets, mijn doeken zijn leeg, als het waren kun je met je hooft door dat doek gaan, en aan de andere kant of je nu naar boven of onder kijkt, zelfs dekleinste hoekjes verkent in het niets, dankan het wezen dat je teleurgestelt je hooft uit het doek haald en omdat er toch niets tezien is, je een stoel pakt en voor dat doek gaat zitten een glaswijn in gaat schenken en naar het totaale niets gaat kijken in alle rust, langzaam word ik rustig, dit geeft de kans dat mijn geest weer bij me komt, die gaat op mijn schouders zitten en gaat zamen met mij naar het niets kijken, zo zullen de lezers van Rene dit doen met zijn boek, wat dus ook geen boek is, maar een bundel, eenbundel van het niets, zamen gebundelt in een kaft met wat letter om aan tegeven, wat het niets inhoud, dit opzich is al heel knap, ik kan mijn doeken niet zamen bundelen nog er een kaft om heen doen, omaantegeven dat mijn schilderij het niets is, dus eigenlijk niet eens opgehangen hoeft worden,ik kan het eigenlijk na het niets schilderen weer afvegen, de verf terugstoppen in de tube, de tube naar de fabriek sturen, met een briefje er bij, overbodig, die lijst kan ook weg, het schilders kader ook en het ezel, die zowiezo in de weg stond, ik kan weg net als mijn geest, alles ommeheen kan verdwijnen in het niets.
Dan heb ik tedoen met dichters, die in hun toren zitten teploeteren, dag en nacht en haast geen mens die nog belangstelling heeft, dat betekend!!en Rene weet veel meer als ik, vermoed dat hij wel tien geesten heeft, wat een rijk bezit, niet dat ik daar jaloers op ben ik samen met mijn geest maken daar gebruik van, door tepraten met een iemand, die me begrijpt, die me vertelt, laat begrijpen wat ik zelfs niet begrijp, want eigenlijk, heeft hij dat niets doorkruist, veel verder dan ik ooit zou hebben durven doen, hij natuurlijk vergeselt van zijn geesten en staren, als ik dus niets schilder, dan als het ware kijkt een van zijn geesten mee over mijn schouder, soms komt die bij me zitten naast mijn geest en kijken gedrie naar niets, dat zijn dan die momenten dat ik me minder alleen voel, want wat is er mooier dat je iemand in het leven vind, die je snapt en ik? ik doe mijn best hem te begrijpen,maar dat lukt me niet altijd er zijn van doe moment dat ik denk ik snap het niet, een van de tien geesten van Rene, weet wel tijdvoor me vrij temaken om luisteren en uitteleggen, want van uit dat niets, daar klinken alleen geluiden van geesten, ik ben ook besloten om alles om meheen, de boel de boel telaten, wat ga ik me druk maken om niets, dat wat toch niemandsnapt, waarom schijf ik? ik schrijf toch niets, is het van uit de angst dat mijnniets niet gezien word? als of ik op een planeet woon, vol gebouwt, op gestapelt in blokken dozen op elkaar geklit in winkelcentra,s, bejaardenhuizen, waar ze zelfs geen personeel vinden om al die verloren mensen teverzorgen? mensen die daar ingebeeldeziektes hebben of ergernog zo als ik in het niets leven, die slechts bij tijd en wijlen van mars komen, weer hun ogen open doen en dan gelijk vertrekken en weg zakken in hun stoel,hen kun je gerustig een schilderij van mij geven, lege ogen kijken naar mijn niets, misschien voel ik me dan niet zo alleen en word ik omringt met miljoenen, geesten.
Ga dit maar een op zijn Engels vertalen of Frans of anderetalen, hoe omschrijf je niets in een anderetaal, zelfs mijn geest heeft daar moeite mee en andere haken al snel af, ik kijk verbaast om me heen, kijk op de klok, verrek het is pas drie uursnachts, mijn ogen wijdopen gespert, zou Rene al iets gevonden hebben?? zouden zijn geesten iets aan gedragen hebben?? ik hoop van wel, ik wil wel graag zijn nieuwe bundel voor mijn neus willen hebben, naast mijn schilderij, zodat ook die niet alleen is, daar om kan ik ook begrijpen dat Rene af en toe zijn gitaar pakt of gewoon met zijn vrouw en kinderen omringt is even terug op aarde, even uit de toren die hoog in de bergenstaat, waar ik soms jaag op schimmen, die er niet zijn of op plaatsen kom waar de paddenstoelen al weg geplukt zijn door anderen en ik naar huis ga met een leegmandje, terug naar mijn gezin, terug naar mijn glas wijn en mijn peuk
Mijn dochter slaapt, ik ben blij en ben tevens bezorgt over wat het leven van haar gaat brengen en in die tijd waar in we leven, is die gedachte niet ongegrond.