Je bent mijn moeder, dat is wat ze me vertelde in Tiel, ik werd gebeld, hoe ze aan mijn nummer kwamen weet ik niet, ik ben familie van je moeder, een indische vrouw opent de deur, een mengelmoes van geuren en gevoelens niet nader te omschijven, het gebeurt zo snel en ik sta buiten met je foto, in mijn hand, voorzichtig mijn ogen richten op jouw, jij hebt me leven gegeven, jij bent de gene die ik vervloekt heb, om dat je me liet vallen als een boom een rotte appel?
Jij bent de gene die vormen aan neemt, die gestalte krijgt in mijn leven, na al mijn lijden, na al mijn roepen naar jouw, niet naar baboe, niet naar papa, niet naar zusje, maar naar Mama, Mama ik hou van je, iets wat ik nooit heb kunnen of mogen zeggen, waar ik alle surogaat moeders voor nodig gehad heb, om jouw daar op die foto, af gebeeld,heb moeten vervangen, de angsten, de onzekerheid, van wat komt of moet gaan komen, zamen gecrompesseert in een dun papiertje waar op een foto plakt, je naam moeder krijgt een beeld, een beeld die me niets zegt, ik word niet warm ik word niet koud, zo erg, ik schaam me zo, je bent net zo als voor heen, zo als toen die foto niet bestond, toen jouw gezicht in de mist huisde, dat zelfs jouw moeder borst geen geur voor me achter liet om je ooit te herkennen, want ik heb geroken, aan alle borsten, ik heb geroken aan alle vrouwen, ik ben geholpen door vrienden die vrouwen hadden en begrepen mijn pijn, die op offerde hun vrouw aan mij om me te laten vinden wat ik zocht, moeder waar ben je, zelfs met je foto, met mijn vrienden, waar ben je; zie je niet hoe ik dwaal, zie je niet dat ik elke steen keer, mijn hoofd scheef weg trek bij ieder geluid, in de hoop dat jij er bent??
Die moeder borst, ik moet hem geproeft hebben??of was het de baboe??laat mijn droom van jouw, niet in duigen vallen, laat het gekletter van glas niet verstoren, wat ik hoop gevonden en gekregen te hebben in Tiel?
De dekens mijn moeder, waarin ik gelegen heb, waar ik deelde, de warmte en tevens de leegte, het gemis, hoe warm, hoe gloeiend heet en dan de scheet, mijn leven in vrouwenlichamen verstrengt, niet een, niet twee, maar twaal tegelijk en drie daar van, heb ik weg gestuurt om dat het magiesche getal 9 is, met handen, voeten, tongen, tenen, strelen, geuren, kleuren, lippen, warmte, die eeuwige warmte en dan!!!kilte weer terug in de mist, ik loop met een foto, dat weet ik, maar in de mist kan ik mijn hand niet zien, dus ook de foto niet, de foto van mijn moeder.
Nog steeds week ik niet of dit de foto is van mijn moeder, ze ziet er zo anders uit, zij moest zijn een Barones een Sultana, ik zie geen gestadigheid, ik zie een verloren mens, ik zie na dat ik later weet, iemand die negen jaar ouder is als mijn vader, waarschijnlijk al eens gehuwt, verloren op haar pad, een strik, niet al te netjes of omdat je net van een feestje kwam, je ingehouden gezicht, wat niet past bij de vrolijkheid van mij???
Had ik je maar gekend mijn moeder, had ik je maar mogen vasthouden, in mijn armen sluiten en je kunnen beschermen tegen deze boze wereld, ik had de tafel voor je kunnen dekken, ik had boodschappen voor je kunnen doe, ik zou alles voor je over hebben,als die late foto echt was geweest, de tijd terug ging met de snelheid van het licht, ik hat je rok nog net vast kunnen pakken, er is niets gebeurt, de tijd stond stil, we beginnen opnieuw niemand houd ons tegen, geen leger, geen koning, geen god,ik lig in je armen en jij?? je houd me vast, je vertelt me een verhaaltje en ik val eindelijk gelukkig inslaap