Titel:de tien dagen van het ontstaan van de wereld

Als kleine jongen, nog net geen 6 jaar, kwam ik in contakt met al mijn vrienden en familie van mijn nieuwe pleeg ouders, dit is een periode waar ik u eerlijk moet zeggen, ik snapte er geen bal van, het zijn dingen die over je heen komen, als een lawine,in ieder geval de kou, je had het gevoel van bekeken te worden, een nieuwe aanwinst in de familie, wat heeft hij een mooie huid, zijn haren zwart, wat pas dat leuk bij zijn kleren, een  gevoel kwam over me, zo van een aapje in de dierentuin, niet dat ik daar ooit van gehoord had,kusje hier, kusje daar, natte kussen, droge kussen, daarna met de hond naar buiten in de tuin, dus veel van de gesprekken kreeg ik niet mee en geloof ook niet dat ik met mijn trauma daar behoefte aan had. u moet niet vergeten dat mijn kleine hersenen nog steed bezig waren, te begrijpen wat er gaan de was, natuurlijk was ik blij een bed te hebben, een plaats, ik kon spelen, iets wat ik niet kende, behalve in het kinderhuis een jaar daar voor, wat ik daar van weet! een gasmasker die me op gezet werd en ik buiten bewuste raakte, wegens lucht gebrek, ik weet de eikenhoute trap, ik zie de kilte, van witte muren, de val in het bad, tot bloedens toe, ziekenbed, stilte, alleen zijn, in het kinderhuis gonsde het van de geruchte,nieuwe ouders komen kijken!!!! en ja op een dag, gebeurde dat ook voor mij,onderaan de trap, daar waren ze, pas later kon ik de gezichten plaatsen, kijk!!! dat worden je nieuwe ouders! en draaide me om, naar mijn kamer. Tijd had nog geen betekenis, laat staan begrip in een klein kind,toto de dag daar was, met mijn bruine koffer.

Tantes en Ooms ik heb geleerd te voldoen aan jullie, ik heb geleerd te spelen, toneel, als een acrobaat achter een banaan, zo als een ezel achter de wortel, ik heb jullie bekeken, ik heb geluistert, jullie zijn lief voor me geweest en nog, maar jullie hebben me nooit begrepen, het hele sisteem om me heen, heeft het niet begrepen, in die zes jaren van mijn jonge leven, heb ik alleen maar angst gekent, onzekerheid, niet wetent of ik eten kreeg, of dat ik van een trap af gedonderd zou worden, een klap voor mijn kop, zou op gesloten worden in een kast, zou worden uit gescholden voor alles wat ik niet kon begrijpen, maar wel begreep dat dat niet best was, uit gehongert tot mijn buik opzwol van leegte en daar ik had een huis, een maatje, de hond, de bloemen in de tuin, waar in je kon verdwalen, en vaak galmde de kreet, Bartje waar ben je? bezorgtheid, bezorgtheid, dat was nieuw voor me.Na mate tijdvergaat en vraag me niets over tijd, het zegt me niets, het geeft in mijn hooft een grijs beeld, met mijn balogen zie ik mist, ik probeer te zien, te begrijpen, maar als je verdwaalt bent in een bos een oneindig groot bos, gevuld met mist, hoe kun je je orienteren???Lieve ooms en tantes en ieder die ik later heb leren kennen,op scholen, leeraren, meesteressen, rechters, politie, vrienden en vijanden, vriendinnen, vrienden, die mist is niet op getrokken, die mist heeft geen plaats gemaakt voor zon, geen plaats gemaakt voor ,geur, de geur van het leven.

Mijn hele leven heb ik aan gehoort, grote mannen uit de wetenschap, ik heb draden aan mijn hooft gehad, ik moest films bekijken om tekijken of ik wel normaal was???ze hebben in me gesneden, los gehaalt, wat ook nodig was, ik had vier tanden teveel, mijn oren en neus hadden een probleem, dat krijg je als je in de mist op groeit, in een tijd, dat je normaal op groeit in een gezin, warmte en dit laaste, dat ontbrak in mijn begin jaren voor mijn adoptie, warmte, warmte en ook al hebben jullie ooms en tantes je best gedaan, als jullie weg gingen, was ik weer in de mist, het land waar je met gesloten ogen kon lopen, kon dromen, dromen van WAT???

Een kleine indo in zijn korte broek en hempje wit als sneeuw, geboren in de mist, met blauwe ogen, zwarte haren, zoekende, verbazend over de wereld om hem heen, altijd in de wolken, altijd verweg en dit was nog maar een begin, van alle beginnen, van de ijdele hoop.

Met dank aan mijn pleegouders, die zo hun best hebben gedaan